Obiekt
Tytuł: Uwalnianie jonów fluorkowych z wybranych materiałów kompomerowych i glasjonomerowych w badaniach in vitro
Abstrakt:
Wprowadzenie: Rozwój innowacyjnych systemów doprowadził do powstania w latach 70 – tych materiałów szkło polialkenowych, czyli tzw. cementów glasjonomerowych. Konwencjonalne, chemoutwardzalne cementy glasjonomerowe składają się z proszku, który jest zdejonizowanym szkłem zawierającym fluor i płynu. W następnych latach nastąpiła modyfikacja konwencjonalnych cementów chemoutwardzalnych i poprzez dodanie żywicy uzyskano cementy glasjonomerowe światłoutwardzalne. Cechują się one lepszymi właściwościami fizycznymi – są twardsze i odporniejsze na ścieranie, a przede wszystkim nie są wrażliwe na wodę. Dalsze ulepszanie materiałów wypełniających doprowadziło do powstania jednoskładnikowych, światłoutwardzalnych materiałów uwalniających fluor tzw. kompomerów. Najważniejszą zaletą wszystkich tych materiałów wypełniających jest zdolność uwalniania fluoru do środowiska zewnętrznego. Fluor jest jednym z najaktywniejszych chemicznie pierwiastków. Pobierany jest przez organizm ludzki głównie drogą pokarmową lub z wdychanym powietrzem. Fluor związany jest ze strukturą tkanki podporowej twardych tkanek zębów, skóry i włosów. Fluorki stanowią naturalny składnik śliny (0,4 – 2,6 μmol/l). W stomatologii stosując związki fluoru wykorzystuje się ich stwierdzone działanie przeciwpróchnicowe. Ze złożonego mechanizmu działania fluoru na twarde tkanki zęba najistotniejsze to: redukcja rozpus ; zczania szkliwa, hamowanie demineralizacji i przyspieszanie procesów reminalizacji. Znane jest również antybakteryjne działanie fluoru. Fluor może hamować wzrost bakterii próchnicotwórczych, a niskie stężenia mogą zakłócać wytwarzanie przez nie kwaśnych substancji. Związki fluoru oddziałując na metabolizm bakterii mogą wpływać stabilizująco na skład płytki bakteryjnej w trakcie spożywania cukrów. Zaobserwowano, że jony fluorkowe, które są uwalniane z materiałów wypełniających działają profilaktycznie nie tylko na szkliwo, ale również na zębinę. Obecność fluoru w materiałach ogranicza też spadek wartości pH, czyli materiały te zmniejszają próchnicotwórczość bakterii. Opracowano równania charakteryzujące kinetykę uwalniania fluorków z cementów glasjonomerowych, kompomerów i kompozytów. Stwierdzono, że mechanizm uwalniania fluoru jest złożony i nie został jeszcze w pełni wyjaśniony. Zauważono, że ilość uwalnianego fluoru zależy od wartości pH otoczenia, oraz, że niektóre materiały wypełniające mają zdolność wychwytywania jonów fluorkowych z roztworu, jeżeli ich stężenie w otoczeniu będzie wyższe niż w materiale. Cel pracy: Celem pracy było określenie: stężenia, masy i szybkości uwalniania jonów fluorkowych do roztworu sztucznej śliny z wypełnień z materiału kompomerowego Dyract Extra i materiału glasjonomerowego Fuji II LC Improved, oraz ocena pH roztworu sztucznej ślin ; y po zakończeniu badań. Metodyka: Wypełnienia założono do 30 ubytków – po 15 dla każdego wypełnienia, wypreparowanych w zębach akrylanowych, przy czym starano się o ujednolicenie wielkości ubytków przy użyciu suwmiarki elektronicznej dwustronnej z odczytem cyfrowym o dokładności 0,01 mm firmy Kinex. Zęby były ważone przed i po założeniu wypełnienia i została określona masa materiału wypełniającego. Sporządzony został roztwór sztucznej śliny wg przepisu Fusayamy w modyfikacji Hollanda. Badania były prowadzone przez monitorowanie ciągłe w czasie 11 dni. Pomiary stężenia jonów fluorkowych prowadzono stosując jonoselektywną, zespoloną elektrodę firmy Orion współpracującą z wielofunkcyjnym przyrządem laboratoryjnym CX – 741 firmy Elmetron. Przed rozpoczęciem w danym dniu serii pomiarów elektrodę kalibrowano w świeżo przygotowanych wzorcowych roztworach. Określono stężenie, masę, mechanizm oraz szybkość uwalniania fluorków po 4 h, 24 – 28 h, 50 h, 74 h, 122 h, 170 h, 217 h, 241 h od momentu umieszczenia wypełnień w sztucznej ślinie. Oceniono również, po zakończeniu badań pH roztworu sztucznej śliny, w której znajdowały się testowane materiały. Wyniki badań: Badania wykazały, że: stężenie jonów fluorkowych w roztworze rosło z upływem czasu. Fluorki były uwalniane do roztworu sztucznej śliny w podobnych stężeniach i w podobny sposób. Masa uwalnianych jonów fluorkowych różn ; iła się istotnie począwszy od 9 dnia monitorowania ciągłego pomiędzy materiałem kompomerowym i glasjonomerowym. W okresie początkowym, pierwszych 5 dni badań masa uwolnionych fluorków z materiału glasjonomerowego gwałtownie wzrosła w porównaniu do materiału kompomerowego, by następnie w 9 dniu szybko spaść. W przypadku materiału kompomerowego masa uwalnianych jonów fluorkowych przez cały okres badania stopniowo zwiększała się, mimo prawie identycznych wielkości powierzchni obu badanych materiałów. Mechanizm uwalniania jonów fluorkowych był różny dla obu materiałów wypełniających. Materiał glasjonomerowy wykazał początkowy „wybuch” fluorków, a następnie gwałtowny ich spadek, natomiast materiał kompomerowy długi, ciągły wzrost. Szybkość uwalniania fluorków była odmienna w obu materiałach. Początkowo duże szybkości uwalniania jonów fluorkowych, gwałtownie spadły w 19 h, by następnie stopniowo zmniejszać się w czasie. W przypadku materiału glasjonomerowego szybkość emisji spadła do zera i od tego momentu dalej zmniejszała się , przy materiale kompomerowym była na stałym, niskim poziomie. Wartość pH roztworów, w których były przechowywane oba badane materiały wypełniające wzrosła po zakończeniu badań. Wnioski: 1. Badane materiały wykazały właściwości profilaktyczne, przeciwpróchnicowe, co świadczy o ich przydatności klinicznej. 2. Materiał kompomerowy uwalniał więcej fluorków ; niż glasjonomerowy, czyli może być większym rezerwuarem fluoru i zapewniać dłuższe uwalnianie jonów F-. 3. Stopniowy wzrost uwalniania fluorków z kompomerów spowodowany prawdopodobnie hydrofilnością matrycy tych materiałów sugeruje, że kompomery mogą w większym stopniu zabezpieczać długotrwale zęby przed możliwością wystąpienia próchnicy. 4. Materiał glasjonomerowy wykazał zdolność wychwytywania fluorków z roztworu, co może świadczyć o tym, że glasjonomery mogą również działać jako wewnątrzustne rezerwuary fluoru. 5. Wzrost wartości pH roztworów, może świadczyć o wpływie badanych materiałów na wiązanie jonów [H+] i stanowić dopełnienie przeciwpróchnicowych właściwości obu materiałów.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
16 mar 2023
Data dodania obiektu:
21 lis 2012
Liczba wyświetleń treści obiektu:
2
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/806
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-113474 | 16 mar 2023 |
Obiekty
Podobne
Wróblewska, Małgorzata
