Wstęp. Praca doktorska została zrealizowana w formie cyklu prac naukowych poświęconych tematyce wybranych terapii pozaustrojowego oczyszczania krwi stosowanych u krytycznie chorych w oddziale intensywnej terapii. Cel pracy. Celem cyklu publikacji było przedstawienie klinicznych i praktycznych aspektów wybranych terapii pozaustrojowego oczyszczania krwi u chorych leczonych w oddziale intensywnej terapii. Materiał i metody. Do badania włączono pacjentów Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii II Katedry Chorób Wewnętrznych UJ CM w Krakowie, u których zastosowano plazmaferezę leczniczą i ciągłe techniki nerkozastępcze w latach 2009-2017. Jedno z badań miało charakter prospektywny obserwacyjny, pozostałe badania były retrospektywne. W ocenie zastosowano analizę statystyczną opisową oraz analizę indywidualnego przypadku. Wyniki i wnioski. W prezentowanych pracach przedstawiono kliniczne i praktyczne aspekty prowadzenia ciągłej terapii nerkozastępczej oraz terapeutycznej wymiany osocza. Wskazano jak ważne jest indywidualne podejście do pacjenta z uwzględnieniem kontekstu klinicznego, aby zapewnić jakość opieki i osiągnąć zamierzone efekty terapeutyczne. Potwierdzono również, jak istotne jest nabycie odpowiedniej wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych przez zespół terapeutyczny, w którym kluczową rolę odgrywają pielęgniarki, bezpośrednio zaangażowane w opiekę nad pac ; jentem. W kolejnych badaniach przedstawiono skuteczność zastosowania terapeutycznej wymiany osocza wraz z holistyczną opieką i leczeniem specjalistycznym u pacjentów z ciężką postacią toksycznej nekrolizy naskórka. Stwierdzono, iż plazmafereza lecznicza powinna być stosowana u pacjentów z najcięższymi postaciami toksycznej nekrolizy naskórka, szczególnie jeśli steroidoterapia nie przynosi pożądanych efektów terapeutycznych. Ostatnia publikacja z cyklu przedstawia rolę adekwatnej farmakoterapii w procesie zdrowienia krytycznie chorych. Podkreśla ważność interakcji pomiędzy terapią nerkozastępczą i antybiotykoterapią. Wyniki przeprowadzonego prospektywnego badania obserwacyjnego sugerują, iż nie ma konieczności modyfikowania dawki meropenemu u pacjentów z sepsą po wdrożeniu ciągłej żylno-żylnej hemodializy z zastosowaniem regionalnej antykoagulacji cytrynianowej. Stężenie meropenemu podawanego w dużej dawce (2 g co 8 godzin) w przedłużonej infuzji było podobne przed i po wprowadzeniu leczenia nerkozastępczego u pacjentów z sepsą i ostrym uszkodzeniem nerek.
Rada Dyscypliny Nauki o zdrowiu
Apr 8, 2024
Mar 30, 2022
1
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4586
Edition name | Date |
---|---|
ZB-133515 | Apr 8, 2024 |
Nowak-Kózka, Ilona
Seczyńska, Bożena
Zorska, Joanna
Wałaszek, Michał
Przejczowska-Pomierny, Katarzyna
Hurkała, Joanna
Ochoda-Mazur, Agnieszka