Obiekt
Tytuł: Ocena gospodarki magnezowej u chorych przewlekle dializowanych
Abstrakt:
Celem niniejszej pracy była ocena zaburzeń gospodarki magnezowej u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek leczonych nerkozastępczo za pomocą hemodializ lub ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. W szczególności przedmiotem badań były następujące zagadnienia: · Porównanie stężeń magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego przed i po hemodializie u pacjentów hemodializowanych. · Ocena stężeń magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego u pacjentów leczonych nerkozastępczo za pomocą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. · Porównanie wpływu leczenie nerkozastępczego na wielkości stężenia magnezu całkowitego i stężenia magnezu zjonizowanego, u pacjentów leczonych za pomocą hemodializ i za pomocą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. · Poszukiwanie związków pomiędzy stężeniami magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego, a parametrami wydajności procesu dializy i innymi parametrami laboratoryjnymi. · Porównanie wartości stężenia magnezu zjonizowanego zmierzonego w pH otoczenia oraz wartości stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH fizjologicznego 7,4 uzyskane w tych samych próbkach badanych. Badania stężenia magnezu zjonizowanego zostały wykonane za pomocą magnezoczułej elektrody jonoselektywnej (Aparat Microlyte 6 firmy KONE), a pozostałe badania laboratoryjne za pomocą metod, które obecnie są rutynowo wykorzystywane w labora ; toriach diagnostyki medycznej. Badania laboratoryjne wykorzystane w niniejszej pracy zostały przeprowadzone w Zakładzie Diagnostyki Katedry Biochemii Klinicznej Collegium Medium Uniwersytetu Jagiellońskiego. Badania wykonano w okresie siedmiomiesięcznej obserwacji w dwóch grupach pacjentów Kliniki Nefrologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie leczonych nerkozastępczo z powodu schyłkowej niewydolności nerek: · W grupie pacjentów hemodializowanych (172 osoby). · W grupie pacjentów dializowanych otrzewnowo metodą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej (61 osób). Po analizie wyników uzyskanych w ramach niniejszego projektu wyciągnięto następujące wnioski: · Stężenia magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 w surowicy krwi, wykazały niewielką hipermagnezemię, zarówno u pacjentów hemodializowanych, jak i dializowanych otrzewnowo. · Zmiany wartości stężenia magnezu całkowitego, stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 oraz frakcji magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 zachodzące w surowicy pacjentów podczas zabiegu hemodializy są znamienne statystycznie, ale nieistotne klinicznie. · Pomimo, że całkowite stężenie magnezu w surowicy pacjentów dializowanych otrzewnowo jest niewiele wyższe od wartości spotykanych u osób zdrowych (1,24 ± 0,23 mmol/L), to stężenie magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 ; (1,18 ± 0,33 mmol/L) znacznie przekracza zakres wartości referencyjnych. Podobnie wyliczane wartości frakcji magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 znacznie przewyższają wartości referencyjne (94,46 ± 5,11%). Praktycznie blisko 100% magnezu we krwi pacjentów dializowanych otrzewnowo występuje w postaci zjonizowanej, co stanowi ogromną różnicę w porównaniu do grupy pacjentów hemodializowanych, u których zarówno stężenie magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4, jak i frakcja magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 niewiele przekraczają wartości referencyjne. · Wartości stężenia magnezu całkowitego, stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 oraz frakcji magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4, zarówno u pacjentów hemodializowanych, jak i dializowanych otrzewnowo, są stabilne w kilkumiesięcznym okresie obserwacji, gdy stosuje się stały rodzaj farmakoterapii i schemat dializoterapii. Wartości stężeń parametrów gospodarki magnezowej nie są zależne od płci, czasu trwania leczenia nerkozastępczego i przyczyny niewydolności nerek oraz parametrów służących do oceny wydajności dializy. · Wartości stężenia magnezu zjonizowanego oznaczonego w aktualnym pH surowicy są znamiennie niŜsze od wartości stężenia magnezu zjonizowanego w surowicy skorygowanego do wartości fizjologicznej pH 7,4 w obu grupach pacjentów leczonych nerkozas ; tępczo. Dlatego też, oznaczając stężenie magnezu zjonizowanego w surowicy pacjentów nie pobranej w sposób anaerobowy, należy posługiwać się wartością stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4, gdyż ta wartość jest tożsama z wartością stężenia magnezu zjonizowanego występującymi in vivo.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
10 mar 2023
Data dodania obiektu:
21 lis 2012
Liczba wyświetleń treści obiektu:
4
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/952
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-106438 | 10 mar 2023 |
Obiekty
Podobne
Sobaszek-Pitas, Magdalena
Wójcik, Katarzyna
Drożdż, Dorota
Krzanowski, Marcin
Chmiel, Grzegorz
Michałowska, Joanna
