Celem pracy jest wybór najlepszej techniki napromieniania pooperacyjnego raka piersi z punktu widzenia prawidłowego rozkładu dawki w obszarze zaplanowanym do napromieniania PTV i najmniejszego obciążenia narządów krytycznych (serce i płuca). Przedmiotem badania była grupa 103 chorych na raka piersi zakwalifikowanych do napromieniania pooperacyjnego w okresie od 2002 do 2005 roku. U każdej z pacjentek po wykonaniu tomografii komputerowej był wrysowywany obszar PTV oraz narządy krytyczne: serce, płuco, główka kości ramiennej i splot ramienny. Dla celów poniższej pracy zostały wybrane trzy techniki leczenia stosowane w Pracowni Radioterapii USD w Krakowie przez zespół z Kliniki Onkologii CM UJ. Za pomocą Systemu Planowania Leczenia (SPL) Helax – TMS 4.0B dla każdego indywidualnie wykonanego planu leczenia został obliczony histogram DVH (Dose Volume Histogram) dla obszaru PTV, płuca i serca. Na podstawie takich właśnie histogramów (DVH) odbyła się analiza obliczonych rozkładów dawek w interesujących nas obszarach. Wyniki moich badań wskazują, że najlepszy rozkład dawki uzyskano dla techniki fotonowej. Dawka jaką otrzymuje serce podczas napromieniania lewej strony była znamiennie wyższa w porównaniu do napromienianej prawej strony klatki piersiowej. Wykazano, iż u pacjentek, u których leczymy lewą stronę klatki piersiowej zalecaną techniką napromieniania powinna być technika mieszan ; a. Wyniki tych badań sugerują, że technika mieszana podczas napromieniania lewej strony z punktu widzenia ryzyka choroby wieńcowej jest najbezpieczniejsza. Inaczej sytuacja wygląda, u osób z leczoną prawą stroną klatki piersiowej. Przeprowadzona analiza dla tej grupy wskazuje, iż u tych osób najmniej obciążająca była technika fotonowa.
Jul 21, 2022
Nov 21, 2012
8
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/893
Edition name | Date |
---|---|
ZB-109883 | Jul 21, 2022 |
Łyszczarz, Robert
Nessler, Katarzyna
Potępa, Łukasz
Szumańska, Monika
Wolfshaut-Wolak, Renata
Pęksa, Jan Wojciech