Celem rozprawy była ocena wyników leczenia różnych rodzajów niedowidzenia metodą zasłaniania oka prowadzącego. Leczenie zakończyło się powodzeniem (uzyskanie ostrości wzroku 0,7 według Snellena) u 311 z 412 (75,5%) dzieci, w tym u 206 z 246 (83,7%) w grupie z niedowidzeniem zezowym, u 45 z 64 (70,3%) w grupie z niedowidzeniem anizometropijnym, 60 ze 102 (58,8%) w grupie z niedowidzeniem mieszanym. Powodzenia leczenia zależało od rodzaju oraz głębokości niedowidzenia, wieku rozpoczęcia leczenia w grupie z niedowidzeniem zezowym, wartości różnowzroczności oraz wartości nadwzroczności oka niedowidzącego w grupie z niedowidzeniem anizometropijnym, czasu leczenia, obecności obuocznego widzenia (fuzji i /lub stereopsji) przed leczeniem. Nie wpływały na osiągnięcie powodzenia leczenia wiek oraz czas leczenia w grupie chorych z niedowidzeniem anizometropijnym; wartość różnowzroczności w grupie z niedowidzeniem mieszanym; wielkość nadwzroczności oka niedowidzącego oraz wielkość odchylenia zezowego w grupie chorych z niedowidzeniem zezowym i mieszanym; obecność niezborności oka niedowidzącego. W analizie regresji logistycznej czynnikami wpływającymi na wynik leczenia była początkowa ostrość wzroku oraz wiek chorych (w grupie z niedowidzeniem zezowym i mieszanym). Ryzyko nawrotu niedowidzenia w grupie 311 chorych, których leczenie zakończyło się powodzeniem wynosiło 8,2 % w rocznym okresi ; e obserwacji, 22,2 % w okresie dwóch lat od zakończenia leczenia. Czynnikami wpływającymi na wystąpienie nawrotu były rodzaj niedowidzenia oraz wiek dzieci w momencie zakończenia leczenia.
Jul 21, 2022
Nov 21, 2012
25
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/891
Edition name | Date |
---|---|
ZB-109881 | Jul 21, 2022 |
Gniadek-Batko, Dominika
Dykla, Dominika
Karska-Basta, Izabella
Rydlewska, Anna
Wilkołek, Piotr
Boczar, Krzysztof