U dzieci z zespołem Downa (ZD) występują liczne zaburzenia budowy i czynności narządu żucia, które wymagają rehabilitacji ustno-twarzowej. Celem rehabilitacji jest zwiększenie napięcia mięśniowego twarzy, poprawa jej wyglądu oraz poprawa zaburzonych czynności: ssania, żucia, połykania i oddychania. Materiał badawczy stanowiło 139 dzieci z ZD w wieku od 1 miesiąca życia do 13 lat, dzieci podzielono na 4 grupy wiekowe. Rehabilitacja trwała średnio 30 miesięcy i była prowadzona pod kontrolą lekarza ortodonty przez rodziców. Model rehabilitacji ustno twarzowej dzieci z ZD obejmował: -masaż twarzy i jamy ustnej, -ćwiczenia mięśni narządu żucia, - stosowanie płytki stymulacyjnej wg. Castillo-Moralesa i innych aparatów ortodontycznych. Przeprowadzono pomiary antropometryczne głowy dzieci z ZD i porównano z pomiarami dzieci zdrowych w tym samym wieku. Wymiary głowy u dzieci z ZD były mniejsze niż u dzieci zdrowych. Po rehabilitacji w większości cech pomiarowych u dzieci z ZD nie zaobserwowano różnic, wyjątek stanowiła szerokość twarzy która po rehabilitacji uległa zwiększeniu u dzieci w młodszych grupach wiekowych. Porównano także wyniki badań klinicznych narządu żucia u dzieci z ZD przed i po rehabilitacji, zaobserwowano poprawę wyglądu twarzy i uzębienia oraz badanych funkcji narządu żucia. Społeczną akceptację rehabilitacji ustno-twarzowej potwierdzono w badaniu ankietowym rodziców ; dzieci z ZD oraz w wzrastającej liczbie dzieci z ZD kierowanych do poradni ortodontycznej przez lekarzy specjalistów, logopedów i rehabilitantów.
8 sie 2022
21 lis 2012
42
1
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/889
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-109879 | 8 sie 2022 |
Szklarska, Ewa
Żmuda-Stawowiak, Dorota
Kuźma, Jacek
Ryniewicz, Wojciech
Pieczyrak-Brhel, Urszula
Piech, Joanna