Obiekt
Tytuł: Ocena odległych wyników czynnościowych leczenia chorych ze złamaniami końca bliższego kości ramiennej w zależności od zastosowanej metody
Abstrakt:
Celem pracy była ocena odległa czynnościowych wyników leczenia złamań końca bliższego kości ramiennej w zależności od zastosowanej metodyi udzielenie odpowiedzi na następujące pytania badawcze: Jakie są najczęstsze przyczyny, kogo dotyczą i jaki przyjmują charakter złamania końca bliższego kości ramiennej? Jaki typ niesprawności stawu ramiennego w oparciu o test Constanta-Murley’a jest najczęściej rozpoznawany u chorych po złamaniach końca bliższego kości ramiennej, w zależności od płci, wieku, typu złamania i zastosowanej metody leczenia? Jakie są najistotniejsze wskaźniki decydujące o wyborze sposobu repozycji i stabilizacji metodą operacyjną złamań końca bliższego kości ramiennej? Do badania włączono 72 chorych, w tym 34 mężczyzn oraz 38 kobiet ze złamaniami końca bliższego kości ramiennej. Stosowano leczenie metodą nieoperacyjną, nieoperacyjną czynnościową i operacyjną. Wyniki poddano ocenie w oparciu o kryteria Constanta-Murley’a. Przeprowadzone badania pozwoliły na sformułowanie następujących wniosków: Najczęściej rejestrowaną przyczyną złamań końca bliższego kości ramiennej są upadki na tym samym poziomie na śliskiej nawierzchni, które najczęściej skutkują złamaniami czterofragmentowymi wg klasyfikacji Neer’a oraz częściej dotyczą kobiet, zwłaszcza w grupie wiekowej od 66 do 81 roku życia. Najczęściej rozpoznawaną niesprawnością stawu ramiennego, po złamaniach końca bliż ; szego kości ramiennej w oparciu o test Constanta-Murley’a jest niesprawność umiarkowana. Dotyczyła ona przede wszystkim chorych w przedziale wieku od 51 do 81 roku życia, którzy doznali złamania trój – i czterofragmentowego leczonego metodą nieoperacyjną. U mężczyzn, po przebytych złamaniach końca bliższego kości ramiennej w obserwacji odległej najczęściej rozpoznawaną niesprawnością stawu ramiennego jest niesprawność umiarkowana, zwłaszcza po złamaniach czterofragmentowych w grupie wiekowej od 51 do 65 roku życia. U kobiet, po przebytych złamaniach końca bliższego kości ramiennej w obserwacji odległej najczęściej rozpoznawaną niesprawnością stawu ramiennego jest niesprawność łagodna, zwłaszcza po złamaniach dwu- i trójfragmentowych, z podobną częstością występowania w badanych grupach wiekowych. Przy wyborze sposobu operacyjnej repozycji i stabilizacji złamań końca bliższego kości ramiennej, najistotniejsze znaczenie ma określenie typu złamania oraz wieku poszkodowanych.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
11 sie 2022
Data dodania obiektu:
21 lis 2012
Liczba wyświetleń treści obiektu:
18
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/886
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-109876 | 11 sie 2022 |
Obiekty
Podobne
Piątkowski, Maciej
Marchewka, Jakub
Borowy, Przemysław
Wyszyńska-Pawelec, Grażyna
Nowak, Sebastian
Mierniczek, Witold
Warzecha, Maja
