Metadata language
Title:
Author:
Subject:
ostry zespół wieńcowy ; migotanie przedsionków ; potrójna terapia ; podwójna terapia przeciwpłytkowa ; doustny antykoagulant
Abstract:
Wstęp. Podwójna terapia przeciwpłytkowa zalecana jest obecnie przez okres 12 miesięcy u wszystkich pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym. Wraz z wydłużaniem się średniej długości życia rośnie liczba pacjentów w podeszłym wieku, u których występują ostre zespoły wieńcowe i współistnieją inne schorzenia stwarzające ryzyko wystąpienia incydentów zakrzepowo-zatorowych tj. migotanie przedsionków, żylna choroba zakrzepowo-zatorowa czy wady zastawkowe. W praktyce lekarskiej coraz częściej stajemy przed koniecznością równoczesnego stosowania podwójnej terapii przeciwpłytkowej i doustnego leczenia przeciwzakrzepowego (potrójna terapia). Ze względu na brak dużych randomizowanych badań dotyczących stosowania potrójnej terapii, nieznana jest skala problemu w Polsce. Cele. Ocena częstości stosowania potrójnej terapii u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym wymagających równocześnie stosowania przewlekłego leczenia przeciwzakrzepowego w codziennej praktyce klinicznej, identyfikacja powodów niestosowania tego leczenia oraz ocena częstości występowania czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, czynników prognostycznych wystąpienia krwawień oraz powikłań wewnątrzszpitalnych u tych pacjentów. Metodyka. Retrospektywną analizą objęto 2279 pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym hospitalizowanych w 2008 roku w krakowskich ośrodkach kardiologicznych. Chorych podzielono na podgrupy w zależności od zastoso ; wanego leczenia: 1/ otrzymującą potrójną terapię; 2/ leczoną ASA, pochodną tienopirydyny oraz heparyną drobnocząsteczkową; 3/ otrzymującą inne kombinacje leków przeciwpłytkowych i/lub przeciwzakrzepowych. Przeprowadzano analizę częstości występowania czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, chorób współistniejących, prognostycznych czynników ryzyka krwawienia wg rejestru GRACE oraz zalecanego leczenia w trakcie hospitalizacji oraz przy wypisie ze szpitala. Wyniki. Spośród 2279 osób z ACS, 365 (16,02%) miało wskazania do przewlekłej antykoagulacji. Najliczniejszą grupę stanowili pacjenci z niestabilną dusznicą bolesną leczeni zachowawczo (30,68%). Najczęstsze wskazanie do przewlekłej antykoagulacji stanowiło napadowe migotanie przedsionków (59,72%). Średnia wartość skali CHADS2 u pacjentów z AF wynosiła 2,49. U pacjentów wymagających stosowania potrójnej terapii średnia wieku wynosiła 73,2 lata; nadciśnienie tętnicze występowało w 79,73%; zaburzenia lipidowe w 63,01%, a prognostyczne czynniki krwawienia występowały z dużą częstością. Przy wypisie ze szpitala jedynie 42 pacjentów (11,5%) otrzymało zalecenie stosowania potrójnej terapii. Większość z nich miała jednak INR poniżej terapeutycznego poziomu (52,38%). W 25,21% nie określono zalecanego czasu stosowania podwójnej terapii przeciwpłytkowej. U większości chorych (54,49%) nie udało się określić powodu niezastosowania optymalneg ; o leczenia, zaś spośród wiadomych przyczyn odstąpienia od potrójnej terapii najczęściej był nim przewidywany brak współpracy z chorym (13,93%) oraz planowana koronarografia, angioplastyka wieńcowa lub zabieg chirurgiczny (12,07%). Podgrupa otrzymująca potrójną terapię była w młodszym wieku, większy odsetek stanowili w niej mężczyźni, chorzy ci częściej mieli w wywiadzie PCI i CABG oraz częściej leczeni byli angioplastyką wieńcową. W podgrupie tej nie zanotowano żadnego powikłania krwotocznego w trakcie hospitalizacji. Anemia (p = 0,027, OR = 2,56) oraz wiek > 75rż (p = 0,037; OR 2,26) były istotnymi czynnikami wpływającymi na odstąpienie od zastosowania potrójnej terapii. Wnioski. 1. Pacjenci wymagający doustnego leczenia przeciwzakrzepowego stanowią znaczący odsetek (16%) wśród hospitalizowanych z rozpoznaniem ostrego zespołu wieńcowego. 2. Częstość łącznego stosowania podwójnej terapii przeciwpłytkowej i doustnego leczenia przeciwzakrzepowego u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi i wskazaniami do tej terapii jest niska. 3. Powody niestosowania potrójnej terapii najczęściej nie są określane., Najważniejszym powodem jest obawa przed powikłaniami krwotocznymi oraz brak możliwości współpracy pacjenta z lekarzem. 4. Pacjenci wymagający potrójnej terapii są bardziej obciążeni czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, chorobami współistniejącymi oraz prognostycznymi czynnikami ry ; zyka krwawienia w porównaniu z niewyselekcjonowaną populacją pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi. 5. Anemia w wywiadzie i wiek > 75rż związane są z odstępowaniem od zastosowania potrójnej terapii.
Place of publishing:
Level of degree:
Degree discipline:
choroby układu krążenia ; farmakologia