Praca ma charakter retrospektywny. Materiał badawczy liczący 410 chorych, zawiera pacjentów z pourazowym krwiakiem okołonamiotowym oraz odpowiednio, losowo dobranych chorych, u których krwiaka okołonamiotowego nie stwierdzono, leczonych w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii CM UJ w Krakowie w latach 2003-2008. Analizowano związek pomiędzy obecnością krwiaka okołonamiotowego, charakterystyką kliniczną grupy, obrazem radiologicznym i końcowym wynikiem ocenianym w okresie wczesnym i odległym w skalach GOS, GOSE, MMS, NPI. Krwiak okołonamiotowy stwierdzono u 7,77% chorych po urazie czaszkowo-mózgowym. W analizowanym materiale występuje częściej u osób starszych, z przewagą płci męskiej. Stan kliniczny chorych z krwiakiem okołonamiotowym jest cięższy, w obrazie TK głowy częściej stwierdzono objawy bezpośrednie i pośrednie uszkodzenia pnia mózgu, rozlany uraz typu III i nie operowaną masą śródczaszkową wg klasyfikacji TCDB oraz masywne zmiany ogniskowe i rozlane wg klasyfikacji Wardlowa. Ocena wyników leczenia wykazała większą śmiertelność w grupie z krwiakiem okołonamiotowym w okresie wczesnym i odległym. Różnice statystycznie znamienne na niekorzyść grupy z krwiakiem okołonamiotowym wykazano w GOS, GOSE, MMSE i NPI. Statystyczne analizy jednowymiarowe, jak i modele wielowymiarowe regresji logistycznej wskazują na znaczenie krwiaka okołonamiotowego jako radiologicznego czynn ; ika prognostycznego wyniku leczenia chorego po urazie czaszkowo-mózgowym.
26 cze 2023
21 lis 2012
2 660
259
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/770
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-111779 | 26 cze 2023 |
Hałabuda, Agata
Warmus, Janusz
Szurgot, Małgorzata
Walatek, Bogusław
Sierżęga, Marek
Nowak, Mateusz
Milczarek, Olga