Obiekt
Tytuł: Ocena śmiertelności u pacjentów z zaawansowanymi blokami serca kwalifikowanych do stymulacji klasycznej dwujamowej
Abstrakt:
Wstęp Wszczepienie stymulatora serca i stymulacja prawej komory jest strategią terapeutyczną stosowaną od blisko 60 lat w celu przedłużenia życia chorych z zaawansowanym blokiem przedsionkowo-komorowym (AVB). Pomimo oczywistych korzyści z tej terapii, szkodliwe efekty długotrwałej klasycznej stymulacji prawej komory, takie jak desynchronizacja skurczu komór i wydłużenie czasu trwania zespołu QRS, negatywnie wpływają na jakość życia pacjenta i u części osób prowadzą do rozwoju kardiomiopatii stymulacyjnej i niewydolności serca. Uzasadnia to badania nad czynnikami prowadzącymi do wcześniejszej śmiertelności u klasycznie stymulowanych pacjentów, aby zidentyfikować chorych mogących odnieść szczególne korzyści ze stymulacji fizjologicznej. Cel Przeprowadzenie analizy przeżycia pacjentów z zaawansowanym AVB, kwalifikowanych do implantacji stymulatora de novo w celu zidentyfikowania czynników wpływających na umieralność. Metody Przeprowadzono retrospektywną analizę 683 kolejnych pacjentów przyjętych do I Oddziału Kardiologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie w celu wykonania implantacji de novo z powodu zaawansowanego AVB w latach 2007-2015. Oceniono umieralność wczesną (do 2 lat) i późną (do 5 lat). Analizowano wpływ chorób współistniejących, parametrów EKG, takich jak czas trwania zespołu QRS przed i po implantacji i fragmentacja QRS oraz miejsca stymulacji w prawej komorze (koni ; uszek, przegroda, wolna ściana, tory wypływu). Wyniki Umieralność 2-letnia wyniosła 18,2%, a 5-letnia 39,4%. Ustalono, że czynniki takie jak wiek przy przyjęciu, czas trwania stymulowanego zespołu QRS, frakcja wyrzutowa, wcześniejszy zawał serca, niewydolność serca, choroba zastawek, podwyższony poziom kreatyniny przy przyjęciu oraz pacjenci, którym wszczepiono elektrody w koniuszek lub środkową część przegrody okazały się niezależnymi czynnikami ryzyka. Stwierdzono również częstsze stosowanie leków, takich jak furosemid i amiodaron, u pacjentów, którzy zmarli. Chociaż nie stwierdzono, że jest to niezależny czynnik ryzyka, fragmentacja zespołu QRS po implantacji okazała się bardziej powszechna u pacjentów z bardziej wydłużonym zespołem QRS. Wnioski Pacjenci, u których stwierdzono wystymulowany czas trwania QRS >160 ms, wyjściowo obniżoną frakcję wyrzutową, przebyty zawał serca, cukrzycę, migotanie przedsionków, kardiomiopatie i chorobę zastawkową serca, a także ci, u których elektrody wszczepiono w koniuszek lub środkową część przegrody, reprezentują pacjentów o najwyższym ryzyku zgonu. Częstsze badania przesiewowe, takie jak echokardiografia, analiza elektrokardiogramu i interwencja farmakologiczna, powinny być wykonywane rutynowo, aby określić którzy pacjenci powinni być zakwalifikowani do wcześniejszej modyfikacji układu stymulującego do terapii resychronizującej lub stymula ; cji układu bodźcoprzewodzącego.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Instytucja nadająca tytuł:
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
17 lut 2025
Data dodania obiektu:
17 lut 2025
Liczba wyświetleń treści obiektu:
0
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/5202
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| UJCMc709e52408f042aa9e48887c3bb55409 | 17 lut 2025 |
Obiekty
Podobne
Pavlinec, Christopher Jan
