Object
Title: SBS in the aspect of the theory of increased infant crying. Analysis of medical and sociodemographic factors in SBSSBS in the aspect of the theory of increased infant crying. Analysis of medical and sociodemographic factors in SBSSBS in the aspect of the theory of increased infant crying. Analysis of medical and sociodemographic factors in SBS
Abstract:
Uraz głowy spowodowany przemocą (AHT) i Zespół Dziecka Potrząsanego (SBS) są formami urazów głowy niemowląt powstałych na skutek: gwałtownych wstrząsów, uderzenia w głowę lub połączenia obu tych mechanizmów. Mechanizm potrząsania prowadzi do urazu, którego konsekwencje mogą być następujące: krwiak podtwardówkowy, rozlane uszkodzenie aksonów, obrzęk mózgu, krwotoki do siatkówki oczu, złamania kości długich i żeber, śmierć. Uraz może mieć charakter urazu ciężkiego lub mniej poważnego, nierzadko bez śladów zewnętrznych obrażeń. Urazy mózgu u małych dzieci mają odmienny charakter od urazów u dzieci starszych i osób dorosłych ze względu na istotne różnice rozwojowe czaszki, mózgu i szyi przed ukończeniem czwartego roku życia. Charakterystyczne cechy dla małego dziecka to giętkość czaszki, szybki wzrost mózgu i czaszki, znacznie większa i cięższa głowa w stosunku do reszty masy ciała, niż u dzieci starszych, duża ilość niezmienilizowanych aksonów oraz przestrzeń podpajęczynówkowa, która jest szersza niż w późniejszych latach życia. Duża i ciężka, w stosunku do reszty ciała, głowa, nie jest jeszcze odpowiednio podparta przez słabą, niedojrzałą muskulaturę szyi, co powoduje jej większą niestabilność i umożliwia większy zakres ruchu głowy i przemieszczania się mózgu, gdy działają na nie siły podczas urazu. Te cechy anatomiczne niemowląt powodują, że są one szczególnie podatne na siły dz ; iałające w trakcie potrząsania. W Zespole Dziecka Potrząsanego istnieje szeroki zakres objawów klinicznych. Najłagodniejsze mogą być tak niespecyficzne, że uszkodzenie może nigdy nie zostać odkryte aż do najbardziej poważnych, gdy dziecko znajduje się w stanie ograniczonego kontaktu, z możliwymi drgawkami. Bezpośrednio po incydencie dziecko będzie prezentowało objawy, świadczące o złym samopoczuciu, jasne dla opiekuna, znającego dziecko. Te niespecyficzne objawy mogą obejmować: problemy z karmieniem, wymioty, letarg lub przeciwnie, zwiększoną drażliwość. Najczęściej minimalizowane przez opiekunów, rodziców lub personel medyczny, będą przypisywane chorobie wirusowej lub tzw. kolce. W niektórych przypadkach wcześniejszy uraz jest rozpoznawany dopiero po ponownym zranieniu dziecka lub pojawieniu się przewlekłego krwiaka podtwardówkowego I poszerzeniu obwodu głowy. Długoterminowe skutki u dzieci, które doświadczyły Zespołu Dziecka Potrząsanego są wciąż najmniej zbadanym obszarem następstw klinicznych zespołu. Z dostępnych danych wiadomo jednak, że zaledwie około 30% dzieci hospitalizowanych funkcjonuje w sposób zadowalający w kolejnych latach. Wiele z dzieci prezentuje upośledzenie funkcji poznawczych, jego cechą charakterystyczną jest stopniowe pogarszanie się ilorazu inteligencji z wiekiem. Występują też zaburzenia zachowania, które często uniemożliwiają integrację społeczną. Kon ; sekwencje poznawcze i behawioralne mogą nie być widoczne od razu, a ujawniać się w okresie późniejszym wraz z rosnącymi wymaganiami stawianymi dziecku w trakcie rozwoju. Cele pracy Celem badania pierwszego była analiza retrospektywna i badania prospektywne przypadków Zespołu Dziecka Potrząsanego na tle wszystkich przypadków urazów głowy u dzieci do pierwszego roku życia hospitalizowanych w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie w latach 2013-2022. Celem badania drugiego było określenie sposobów radzenia sobie przez opiekunów ze zwiększoną ilością płaczu w pierwszych miesiącach życia dzieci oraz wiedzy o Zespole Dziecka Potrząsanego i zależnościach klinicznych. Materiał i metoda badania Do badania pierwszego zakwalifikowano 76 pacjentów przyjętych w trybie nagłym przez Szpitalny Oddział Ratunkowy, konsultowanych lub leczonych następnie w Klinice Neurochirurgii oraz na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie w latach 2013-2022 z powodu podejrzenia lub potwierdzenia urazu mózgu. Badana grupa obejmowała 38 dziewczynek (50%) i 38 chłopców (50%). Do grupy pierwszej, ocenionej w trakcie procesu diagnostycznego jako niewykazującej cech nieprzypadkowego urazu głowy, zakwalifikowano 51 pacjentów. W grupie drugiej, podejrzewanej o wystąpienie SBS, ale ostatecznie, bez postawionego rozpoznania o takim charakterze, zakwalifikowano 11 pac ; jentów, do grupy trzeciej, w której postawiono rozpoznanie SBS, zakwalifikowano 14 pacjentów. Analizowano cechy socjodemograficzne, objawy przedmiotowe oraz spójność historii podanej przez opiekunów we wszystkich trzech grupach pacjentów. W badaniu drugim uczestniczyło 319 rodziców/opiekunów dzieci od skończonego czwartego miesiąca życia do czwartego roku życia, z uwzględnieniem podziału na dzieci chorujące przewlekle, leczone w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym oraz zdrowe, będące pod opieką poradni pediatrycznych. Osoby badane były płci żeńskiej i męskiej, pełnoletnie (od 18 roku życia). Na potrzeby badania została stworzona autorska ankieta, uwzględniająca badane przez autorkę zagadnienia. Dotychczas na terenie Polski podobne badania nie zostały przeprowadzone, także analiza publikacji wykazała, że nie istnieje metoda testowa, która mogłaby zostać adaptowana do warunków polskich i użyta do oceny interesujących autorkę zagadnień. Celem drugiego badania było: określenie stopnia świadomości rodziców na temat przyczyn płaczu u dziecka, określenie sposobów radzenia sobie przez rodziców na etapie wzmożonego płaczu u niemowlęcia, ocena poziomu frustracji rodziców wynikającej z braku możliwości uspokojenia dziecka, opis mechanizmów radzenia sobie ze stresem związanym z płaczem, trudnościami z uspokojeniem dziecka, określenie stopnia świadomości na temat SBS u opiekunów. Wyniki Anal ; iza wykazała istotne zależności w pierwszym badaniu. Trzy badane grupy różniły się miedzy sobą pod względem: częstości występowania krwiaków podtwardówkowych, krwiaków w tkankach miękkich głowy, krwiaków siatkówkowych, nadciśnienia śródczaszkowego, wybroczyn, sposobu leczenia, historii podawanej przez rodziców, wcześniactwa, innych chorób, liczby pobytów szpitalnych oraz faktu zgłaszania urazów przez rodziców. Nie odnotowano natomiast różnic pomiędzy grupami w obecności: krwiaków podpajęczynówkowych, krwiaków nadtwardówkowych, złamań kości długich i czaszki i objawów. Analiza wykazała, że wiek dzieci ze stwierdzonym SBS był istotnie statystycznie niższy niż wiek dzieci bez SBS (p = 0,001). Natomiast pomiędzy grupa podejrzaną co do SBS a potwierdzoną nie zaobserwowano statystycznie istotnej różnicy. W badaniu drugim wykazano szereg istotnych zależności. Zaistniała silna zależność pomiędzy subiektywną oceną natężenia płaczu dokonana przez rodziców a ilością płaczu wyrażoną w godzinach, rodzaj stosowanych metod i ich ilość była dobierana w zależności od ilości płaczu a ich skuteczność była oceniana negatywnie, ze szczególnym uwzględnieniem braku skuteczności stosowanych powszechnie leków na tzw. kolkę. Frustracja spowodowana trudnościami z uspokojeniem dziecka w trakcie ataków płaczu różnicowała poczucie skuteczności w roli rodzicielskiej oraz częściej odnotowywano objawy depresyj ; ne u matek dzieci odczuwających większy poziom frustracji. Zaledwie 15,5% z kobiet z objawami depresyjnymi korzystało z profesjonalnej pomocy. Dzieci charakteryzujące się wyższą ilością płaczu częściej były karmione tylko mlekiem modyfikowanym, w porównaniu do dzieci karmionych tylko naturalnie. Płacz i brak pokarmu stanowił podstawę do decyzji o karmieniu mlekiem modyfikowanym. Ilość płaczu była podobnie oceniana u pierwszych i kolejnych dzieci, nie było także różnic w nasileniu płaczu u dzieci w zależności od sposobu karmienia, Wykazano brak związku pomiędzy ilością płaczu u dzieci urodzonych przedwcześnie, natomiast dzieci z problemami zdrowotnymi płakały istotnie dłużej w subiektywnej ocenie rodziców. Nie wykazano związku pomiędzy wykształceniem matki a wiedzą na temat „kolki", natomiast zależność między wykształceniem matki a deklarowaną wiedzą na temat SBS została potwierdzona. Ogólnie wiedzę na temat istnienia SBS deklarowało 31,03% badanych, aczkolwiek znajomość możliwych konsekwencji zespołu w tej grupie była słaba. Wnioski Badanie wykazało, że znacząca część dzieci w grupie podejrzanej o SBS z wysokim prawdopodobieństwem miały cechy urazów nieprzypadkowych. Postępowanie przy podejrzeniu Zespołu Dziecka Potrząsanego powinno mieć charakter interdyscyplinarny. Istotne znaczenie w procesie diagnostycznym ma spójność historii podawana przez opiekunów z rodzajem obrażeń nie ; mowlęcia oraz wcześniejsze interwencje medyczne. Autorka pracy uważa, że rozpoznanie SBS powinno być wprowadzone do międzynarodowej klasyfikacji chorób ze względu na swój wyjątkowy charakter, między innymi obecności specyficznych dla zespołu czynników ryzyka. Świadomość istnienia SBS i jego możliwych konsekwencji wśród opiekunów jest zbyt niska. Wiedza na temat wzmożonego płaczu jako normalnego etapu rozwojowego u niemowląt pozostaje poza zasięgiem przeciętnego rodzica polskiego. Profilaktyka jest jedynym, skutecznym sposobem zapobiegania SBS. Edukacja powinna być kierowana do rodziców wszystkich noworodków przed wystąpieniem zdarzenia.
Place of publishing:
Level of degree:
Degree grantor:
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
Promoter:
Wojciechowski, Piotr ; Starowicz-Filip, Anna
Date issued:
Identifier:
Call number:
Language:
Access rights:
Object collections:
Last modified:
Dec 30, 2024
In our library since:
Dec 30, 2024
Number of object content hits:
6
Number of object content views in PDF format
0
All available object's versions:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/5176
Show description in RDF format:
Show description in OAI-PMH format:
| Edition name | Date |
|---|---|
| ZB-141584 | Dec 30, 2024 |
Objects
Similar
Franczak-Young, Anita
Hałabuda, Agata
Krupa, Mariusz
