Obiekt
Tytuł: Wpływ diuretyków i leków złożonych (diuretyk + ACEI) na aktywność immunologiczną mysich makrofagów
Abstrakt:
Wstęp: Nadciśnienie tętnicze jest chorobą związaną z przewlekłym stanem zapalnym z udziałem aktywowanych makrofagów. Leki przeciwnadciśnieniowe (na przykład inhibitory konwertazy angiotensyny — ACEI) stosowane w leczeniu nadciśnienia mają właściwości immunomodulujące. Z drugiej strony, działanie diuretyków i leków złożonych (diuretyki + ACEI) na układ immunologiczny pozostawało niejasne. Dlatego zasadnym było zbadanie wpływu diuretyków i leków złożonych (ACEI + diuretyk) na odpowiedź komórkową (nadwrażliwość kontaktową), wytwarzanie przez makrofagi reaktywnych form tlenu (ROI) i tlenku azotu (NO) oraz cytokin przeciwzapalnych i prozapalnych, a także na odpowiedź humoralną. W artykule przeglądowym natomiast opisano immunomodulacyjne funkcje diuretyków, w którym wpływ na odpowiedź immunologiczną tej grupy leków raportowano zarówno u pacjentów cierpiących na nadciśnienie tętnicze jak i w warunkach eksperymentalnych obejmujących modele zwierzęce i badania linii komórkowych. Cel: Celem niniejszego projektu badawczego było kompleksowe określenie niezbadanego dotychczas wpływu diuretyków i leków złożonych (ACEI+ diuretyk) na aktywność immunologiczną mysich makrofagów jako komórek pełniących istotne funkcje w odporności wrodzonej (fagocytoza) oraz nabytej (zarówno odpowiedzi humoralnej jak i komórkowej). Metody: Myszom CBA podawano dootrzewnowo kaptopril (5 mg/kg) i/lub hydrochlorotiaz ; yd (10 mg/kg) lub furosemid (5 mg/kg) przez 8 dni. Trzeciego dnia myszom podano dootrzewnowo olej mineralny, a makrofagi zebrano 5 dni później. Zebrane makrofagi otrzewnowe oceniono pod kątem ich zdolności do wytwarzania cytokin w teście ELISA, a ekspresję markerów powierzchniowych analizowano cytometrycznie. Ponadto makrofagi inkubowano z krwinkami czerwonymi barana (SRBC) i podawano je do naiwnych myszy w celu oceny ich zdolności do indukowania humoralnej odpowiedzi immunologicznej. Natomiast aktywność makrofagów znakowanych haptenem oceniano w mechanizmach odporności komórkowej. Wyniki: W przedstawionych wynikach wykazano, że diuretyki podawane samodzielnie lub z kaptoprilem zwiększają generowanie reaktywnych form tlenu i zmniejszają tworzenie tlenku azotu przez makrofagi. Ponadto badane leki hamują wydzielanie IL-12p40. Leki moczopędne i leki złożone zmniejszają aktywność nadwrażliwości kontaktowej (zarówno fazy indukcji, jak i efektorowej). Badane leki zwiększają ekspresję markerów powierzchniowych ważnych dla fagocytozy i prezentacji antygenu. Makrofagi pobrane od myszy traktowanych kaptoprylem w połączeniu z lekami moczopędnymi, po fagocytozie SRBC i transferze adoptywnym zwiększyły wydzielanie przeciwciał specyficznych dla antygenu przez limfocyty B biorcy, podczas gdy makrofagi myszy traktowanych samym hydrochlorotiazydem, a także furosemidem z kaptoprilem zwiększyły l ; iczbę limfocytów B specyficznych dla antygenu. Badane leki zmieniają profil wydzielniczy makrofagów na korzyść cytokin przeciwzapalnych. Zdecydowana większość diuretyków moduluje odpowiedź immunologiczną, zmieniając ją na korzyść odpowiedzi przeciwzapalnej, jednak w zależności od leku efekty te mogą być różne. Temat ten ma istotne znaczenie w praktyce lekarskiej dotyczącej leczenia pacjentów ze współistniejącymi chorobami o przewlekłej patogenezie zapalnej, w tym z nadciśnieniem tętniczym czy z przewlekłą niewydolnością serca. U pacjentów z zespołem metabolicznym, alergiami czy chorobami autoimmunizacyjnymi korzystne jest działanie przeciwzapalne ze względu na nadmierną stymulację ich układu odpornościowego. Natomiast w populacji geriatrycznej ważne jest znalezienie właściwej równowagi przeciwzapalnej i prozapalnej, aby uniknąć nasilenia supresji odpowiedzi immunologicznej, co może skutkować zwiększeniem ryzyka poważnych infekcji, które mogą wystąpić z powodu osłabionej z wiekiem funkcji układu odpornościowego. Wnioski: Z naszych badań wynika, że badane leki modulują odpowiedź komórkową i humoralną poprzez wpływ na czynność makrofagów, co jest istotne w ocenie bezpieczeństwa terapii hipotensyjnej. Ponadto, wraz z wnioskami wynikającymi z analizy danych literaturowych w artykule poglądowym, wnioski przedstawione w niniejszej dysertacji ułatwiają dobór leku moczopędnego w zależno ; ści od sytuacji immunologicznej pacjenta.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Instytucja nadająca tytuł:
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
Promotor:
Marcinkiewicz, Janusz ; Nazimek, Katarzyna
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
28 paź 2024
Data dodania obiektu:
28 paź 2024
Liczba wyświetleń treści obiektu:
4
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/5169
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-140539 | 28 paź 2024 |
Obiekty
Podobne
Bryniarski, Paweł
Kozlowski, Michael
Kurek, Mateusz
Kapusta, Przemysław
Strzępa, Anna
Filipczak-Bryniarska, Iwona.
Ciszek-Lenda, Marta.
Stec, Małgorzata
