Obiekt
Tytuł: Wpływ leczenia biologicznego omalizumabem na remodeling dróg oddechowych oraz na parametry kliniczne u pacjentów z ciężką alergiczną astmą oskrzelową
Abstrakt:
Wprowadzenie: W związku z identyfikacją różnych fenotypów astmy podejmowane są próby opracowania spersonalizowanego leczenia biologicznego. Kluczowa rola jaką pełni immunoglobulina E (IgE) w reakcji alergicznej, doprowadziła do opracowania omalizumabu, przeciwciała monoklonalnego skierowanego przeciwko cząstce IgE. Dotychczasowe badania wykazały skuteczność kliniczną leczenia omalizumabem jednak jego wpływ na przebudowę dróg oddechowych nie jest do końca poznany. Cel pracy: Celem naszego badania była ocena wpływu biologicznego leczenia na remodeling dróg oddechowych, jak i ocena skuteczności leczenia omalizumabem u pacjentów z ciężką astmą alergiczną. Materiał i metodyka: Do badania włączono 31 pacjentów zakwalifikowanych wcześniej do programu lekowego z omalizumabem przez Zespół Koordynacyjny do Spraw Leczenia Biologicznego w Ciężkiej Astmie Alergicznej powołany przez Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Przeprowadzono badanie prospektywne, obserwacyjne, bez grupy kontrolnej. Dodatkowo u 13 pacjentów wykonano badanie bronchofiberoskopowe z płukaniem oskrzelowo-pęcherzykowym (BAL) oraz pobraniem wycinków z błony śluzowej oskrzeli. Wyniki i wnioski: W badaniach wykazano, że leczenie biologiczne omalizumabem prowadzi do poprawy kontroli astmy i jakości życia, zmniejszenia częstości zaostrzeń oraz redukcji dawki przyjmowanych glikokortykosteroidów ; ogólnoustrojowych. Dodatkowo zaobserwowaliśmy tendencję do poprawy wartości FEV1 oraz zmniejszenia liczby eozynofilów w krwi obwodowej, zaś w grupie chorych u których wykonano bronchofiberoskopię obserwowano zmniejszenie liczby eozynofilów w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych i wycinkach z oskrzeli, choć nie były one istotne statystycznie. Poza poprawą kliniczną stwierdzono także korzystny wpływ leczenia omalizumabem na remodeling dróg oddechowych u chorych z ciężką astmą alergiczną powodujący zmniejszenie akumulacji fibronektyny i grubości RBM. Zmniejszenie depozytów fibronektyny wiązało się z poprawą kontroli astmy i jakości życia oraz ze zmniejszeniem dawki GKS doustnych. Dodatkowo terapia omalizumabem prowadziła do zmniejszenia stężenia metaloproteinaz macierzy zewnątrzkomórkowej (MMP) w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych (BAL). Spadek stężenia MMP wiązał się ze zmniejszeniem częstości zaostrzeń i poprawą kontroli objawów. Znaczenie kliniczne i wpływ spadku stężeń MMP na ciężkość astmy jak i przebudowę dróg oddechowych wymagają dalszych badań.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
2 sie 2024
Data dodania obiektu:
4 cze 2024
Liczba wyświetleń treści obiektu:
5
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/5128
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-140219 | 2 sie 2024 |
Obiekty
Podobne
Zastrzeżyńska, Weronika
Potaczek, Daniel Piotr
Marciniak-Sroka, Joanna
Obtułowicz, Aleksander
Kuczia, Paweł
Zajdel, Wojciech J.
Górka, Karolina
