Obiekt
Tytuł: Wyniki odległe oraz jakość życia leczonych z powodu złamań końca dalszego kości promieniowej w zależności od zastosowanej metody
Abstrakt:
Wprowadzenie: Złamania końca dalszego kości promieniowej (DRF) należą do najczęstszych złamań obserwowanych w praktyce lekarza traumatologa. Są one dobrym predyktorem ostoporozy i innego, często cięższego, złamania osteoporotycznego. Dane dotyczące śmiertelności związanej z DRF są sprzeczne i niejasne. Ponadto, nie zbadano dotychczas przydatności stosowanych w codziennej praktyce klasyfikacji złamań dalszego końca kości promieniowej w przewidywaniu śmiertelności. Złamania dalszego końca kości promieniowej można leczyć operacyjnie lub nieoperacyjnie. Właściwe postępowanie w DRF jest niezbędne ze względu na możliwe długoterminowe powikłania, w tym ograniczenie aktywności fizycznej i przewlekły ból. Liczne badania sugerują, że leczenie operacyjne z anatomiczną redukcją i tym samym przywróceniem parametrów radiologicznych zapewnia lepsze wyniki funkcjonalne i jakość życia. Metody: Zidentyfikowano wszystkie osoby hospitalizowane z powodu złamania dalszego końca kości promieniowej w 5 Wojskowym Szpitalu Klinicznym z Polikliniką SP ZOZ w Krakowie od 1 stycznia 2008 roku do 30 maja 2015 roku, czyli 1774 pacjentów. Po potwierdzeniu złamania, zgromadzono dane dotyczące wieku, płci, złamanej kończyny oraz miejsca zamieszkania. Na podstawie danych radiologicznych określono typ złamania według klasyfikacji AO, Fernandeza i Frykmana. Data granicznej oceny punktu końcowego została ustalona n ; a dzień 31 maja 2016 roku. W pierwszej części badania zakwalifikowano pacjentów w wieku ≥ 50 lat z izolowanym złamaniem końca dalszego kości promieniowej. Skumulowaną śmiertelność oceniono 3, 6, 9 miesięcy i 1 rok po złamaniu dalszego końca kości promieniowej i poddano analizie z uwzględnieniem płci. Obliczono surowe i standaryzowane wskaźniki śmiertelności (SMR). Analizy śmiertelności przeprowadzono z wykorzystaniem estymatora funkcji przeżycia Kaplana-Meiera i testu log-rank z jednowymiarowym i wieloczynnikowym modelem proporcjonalnego hazardu Coxa. W drugiej części badania z 1774 zidentyfikowanych kwalifikujących się uczestników z izolowanym złamaniem końca dalszego kości promieniowej, w wieku ≥ 18 lat, podzielonych na grupy operacyjne i nieoperacyjne wybrano losowo 240 pacjentów: 120 leczonych operacyjnie i 120 nieoperacyjnie, z którymi skontaktowano się telefonicznie lub listownie. Spośród wybranych 240 pacjentów, 29 pacjentów odmówiło udziału w badaniu, 4 nie żyło. Okres obserwacji po złamaniu dalszego końca kości promieniowej wynosił co najmniej rok. Wszyscy uczestnicy wyrazili pisemną świadomą zgodę na udział w badaniu. Każdy z uczestników wypełnił ankietę zawierającą miedzy innymi dane dotyczące: dotyczące wieku, płci, nisko- lub wysokoenergetycznego mechanizmu urazowego, daty złamania, okoliczności zdarzenia, kończyny dominującej, wykształcenia, wykonywanego zawodu, ; zastosowanej metody leczenia i jego powikłań, czasu trwania niezdolności do pracy, palenia tytoniu i chorób współistniejących. Analizie poddano rentgenogramy wykonane przed nastawieniem, po redukcji złamania oraz końcowe badania rentgenowskie. Złamania sklasyfikowano zgodnie z systemem AO. Podczas wizyty wykonano standardowe zdjęcia rentgenowskie obejmujące oba nadgarstki, na podstawie których oceniono wyniki odległe. Oceniano parametry radiologiczne, takie jak między innymi długość (wysokość) promieniową, wariant anatomiczny wariancji łokciowej (Hultena), kąt promieniowy (nachylenie promieniowe), przesunięcie promieniowe, kąt dłoniowy (nachylenie dłoniowe), kąt łzy (TDA), odległość AP (APD). Badaniem objęto obie kończyny górne. Zmierzono siłę chwytu globalnego rąk i chwytu szczypcowego kciuka. Dodatkowo do oceny długoterminowych wyników funkcjonalnych wykorzystano następujące narzędzia: Kwestionariusz oceny sprawności nadgarstka dokonanej przez pacjenta (PRWE), Kwestionariusz dotyczący niepełnosprawności kończyn górnych (DASH), Test dziewięciu otworów i dziewięciu kołków (9-HPT). Ocenę jakości życia przeprowadzono za pomocą walidowanych kwestionariuszy Short Form Health Survey (SF-36) oraz International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ). Wyniki: Do pierwszej części badania zakwalifikowano 1308 pacjentów. Średni wiek całej kohorty wynosił 72,5 ± ; 12 lat. Badana grupa składała się z 256 mężczyzn (19,6%) i 1052 kobiet (80,4%). Mężczyźni byli statystycznie młodsi w momencie złamania niż kobiety (p <0,0001). Po roku obserwacji ogólny wskaźnik śmiertelności w badanej grupie wyniósł 4,5%. Porównując względem płci skumulowany wskaźnik śmiertelności po roku obserwacji był 2,2 - krotnie wyższy w grupie mężczyzn, mimo że mężczyźni byli średnio młodsi o około 8 lat od kobiet w momencie złamania. W analizie długoterminowej przeżycia, zaobserwowano istotną statystycznie nadmierną umieralność mężczyzn. Czynniki związane z wyższą śmiertelnością w dowolnym momencie badania to: wiek (HR: 1,08, 95% CI: 1,07–1,10, p <0,000001), płeć męska (HR: 1,92, 95% CI: 1,34-2,77; p <0,001 ), typ A złamania w klasyfikacji AO (HR: 1,64 95% CI: 1,19-2,25, p <0,01) i typ I złamania w klasyfikacji Frykmana (HR: 2,12 95% CI: 1,36-3,29, p <0,001). Do drugiej części badania losowo zakwalifikowano 207 pacjentów ze złamaniami dalszego końca kości promieniowej: 101 leczonych operacyjnie, 106 leczonych nieoperacyjnie. Średni wiek całej kohorty wynosił 64 ± 17,9 lat. Kobiety stanowiły 72,5% (n=150), mężczyźni 27,5% (n=57), średni czas obserwacji wyniósł 3,9 ± 1,6 roku, od 1,1 do 8,1 lat Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic pomiędzy grupą leczoną operacyjnie i nieoperacyjnie względem wieku, płci, dominacji ręki, nisko- lub wysokoenergetycznego mechanizm ; u urazowego, palenia tytoniu, chorób współistniejących oraz wykształcenia i częstości poszczególnych typów złamania według klasyfikacji AO. W grupie nieoperacyjnej, w porównaniu z grupą leczoną operacyjnie, odsetek osób bezrobotnych i emerytów był istotnie wyższy. W grupie leczonej operacyjnie 87 pacjentów (86,1 %) miało otwartą repozycję DRF i stabilizację płytką dłoniową, 14 pacjentów (13,9%) zamkniętą repozycję i stabilizację z wykorzystaniem drutów Kirschnera oraz szyny gipsowej. W grupie leczonej nieoperacyjnie stwierdzono statystycznie częściej nieprawidłowy zrost w porównaniu do grupy leczonej operacyjnie (p <0,0001) i gorsze parametry radiologiczne, takie jak długość promieniowa (p=0,02), nachylenie dłoniowe (p<0,0001), kąt łzy (p< 0,0001), odległość AP (p=0,03) względem grupy leczonej operacyjnie. Niemniej jednak parametry radiologiczne nie były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Pacjenci w wieku 50 lat i starsi leczeni operacyjnie mieli podobne wyniki czynnościowe (DASH, PRWE) jak pacjenci leczeni nieoperacyjnie. Jakość życia pacjentów z złamaniami dalszego końca kości promieniowej leczonymi operacyjnie była statystycznie istotnie lepsza niż w grupie leczonej nieoperacyjnie. Jednak, po podziale badanych grup na podgrupy względem wieku, u pacjentów w wieku ≥ 50 lat nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w jakości życia niezależnie od metody leczenia operacy ; jnej lub nieoperacyjnej. Wyniki SF-36 i IOF QLQ były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Wnioski: 1. Zarówno w obserwacji krótko- jak i długoterminowej, wskaźnik śmiertelności u chorych powyżej 50 roku życia ze złamaniami końca dalszego kości promieniowej, niezależnie od zastosowanej metody leczenia, jest wyższy w porównaniu do populacji ogólnej, zwłaszcza u mężczyzn. 2. Czynnikami ryzyka śmiertelności u chorych po złamaniach końca dalszego kości promieniowej powyżej 50 roku życia, są złamania pozastawowe sklasyfikowane jako złamania AO typu A lub Frykmana typu I, a klasyfikacje te są użyteczne w predykcji śmiertelności. 3. U chorych leczonych z powodu złamań końca dalszego kości promieniowej w wieku 50 lat i starszych, niezależnie od zastosowanej metody, uzyskane wyniki czynnościowe są porównywalne. Wśród pacjentów ze złamaniem końca dalszego kości promieniowej przed 50 rokiem życia leczenie operacyjne jest związane z lepszym wynikiem radiologicznym i czynnościowym. Najczęściej rejestrowanymi odległymi powikłaniami leczenia są zespół bólowy ręki i nadgarstka oraz ich zmiany zwyrodnieniowe. 4. Jakość życia wśród chorych leczonych z powodu złamań końca dalszego kości promieniowej w wieku 50 lat i starszych, jest porównywalna i niezależna od zastosowanej metody leczenia. Leczenie operacyjne złamań końca dalszego kości promieniowej skutkuje lepszą jakością życia u pacjentów p ; rzed 50 rokiem życia.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
8 kwi 2024
Data dodania obiektu:
29 mar 2022
Liczba wyświetleń treści obiektu:
4
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4577
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-134100 | 8 kwi 2024 |
Obiekty
Podobne
Marchewka, Jakub
Bednarenko, Marcin
Tyrka, Anna
Kloch-Badełek, Małgorzata
Chmiel, Izabela
Kochman, Małgorzata
Milaniak, Irena
Kin-Dąbrowska, Joanna
