This publication is unavailable to your account. If you have more privileged account please try to use it or contact with the institution connected to this digital library.
Jurek, Joanna
2021
Praca doktorska
Strata dziecka jest doświadczeniem silnie traumatyzującym, predysponującym do rozwoju żałoby przedłużonej. Liczne badania naukowe wskazują na znaczenie kontynuowania więzi ze zmarłym w adaptacyjnym radzeniu sobie ze stratą. Celem pracy było ustalenie, w jaki sposób osieroceni rodzice utrzymują kontakt ze swoim zmarłym dzieckiem i w jaki sposób podtrzymywanie kontaktu wpływa na radzenie sobie ze stratą w pierwszym roku trwania żałoby. W szczególności analizie poddano fizyczne przejawy kontynuowania więzi przez osieroconych rodziców. W badaniach wzięło udział 15 ojców oraz 19 matek. Do analizy i opracowania danych zastosowano metodologię teorii ugruntowanej. Wyniki: Fizyczne przejawy kontynuowania więzi ze zmarłym dzieckiem zachodzą w dynamicznym procesie oscylowania pomiędzy dążeniem a unikaniem kontaktu z dzieckiem. Oscylowanie jest wynikiem procesów zachodzących wokół doznania nieobecności dziecka. Strategie poszukiwania kontaktu chwilowo koją tęsknotę za dzieckiem, dają poczucie łączności z dzieckiem, natomiast strategie unikania kontaktu, wiążą się z ochroną przed większym bólem niż rodzice czują w danym momencie. Część fizycznych przejawów kontynuowania więzi związanych z doznaniami zmysłowymi miała charakter przemijający. W pierwszym roku żałoby wśród strategii podtrzymujących więź najbardziej charakterystyczne są eksternalizacyjne formy kontynuowania więzi.
Kraków
2 - studia doktoranckie
psychiatria
Rada Dyscypliny Nauki o zdrowiu
Józefik, Barbara ; Janusz, Bernadetta
2020
oai:dl.cm-uj.krakow.pl:4493
ZB-132590
pol; eng
nieograniczony
Apr 8, 2024
Feb 8, 2022
71
17
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4494
RDF
OAI-PMH
Remjasz-Jurek, Agnieszka Joanna
Citation style: chicago-author-date iso690-author-date
This page uses 'cookies'. More information I understand