Obiekt
Tytuł: Wyniki leczenia operacyjnego przeszkody podmiedniczkowej u dzieci i dorosłych : wybrane aspekty związane z zastosowaniem techniki laparoskopowej
Abstrakt:
Wstęp Anomalie ściany moczowodu oraz nieprawidłowości wewnątrzmoczowodowe podobnie jak przyczyny zewnętrzne mogą powodować nieprawidłowy odpływ moczu z układu kielichowo-miedniczkowego nerki i w ostateczności doprowadzić do uszkodzenia jej funkcji wydzielniczej. Wodonercze stwierdzane prenatalnie w większości przypadków ustępuje w pierwszym roku życia. Postępujące poszerzenie układu zbiorczego nerki i/lub objawowe wodonercze wymagają leczenia operacyjnego. Opisano różne metody leczenia przeszkody podmiedniczkowej. Dowiedziono, że techniki wideochirurgiczne są bezpieczne bez względu na wiek pacjenta a ich skuteczność oceniana jest na 90-96%. Co więcej, odsetek powikłań wczesnych wynosi jedynie 10-14%. W wielu ośrodkach technika laparoskopowa uwżana jest za złoty standard w leczeniu przeszkody podmiedniczkowej. Do tej pory nie wykazano bezpośredniej zależności pomiędzy rodzajem dostępu (zaotrzewnowy, przezotrzewnowy), zastosowanego materiału szewnego (mono-, polifilament), typem szwu (ciągły, przerywany), czy też sposobem i czasem Celem pracy doktorskiej była próba określenia innych czynników mogących mieć wpływ na powikłania pooperacyjne, a w szczególności: - czy dzieci z zaburzeniami ze strony dolnych dróg moczowych i z pozostawieniem cewnika DJ po operacji mają większe ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych. - ocena skuteczności pieloplastyki laparoskopowej z jednoczes ; nym zaopatrzeniem wiązki naczyń krzyżujących u dzieci i dorosłych. - wpływ doświadczenia operatora na odległy efekt pieloplastyki laparoskopowej u dzieci. Badanie 1. Przeprowadzono analizę prospektywnie zbieranych danych dotyczących zabiegów wykonanych techniką laparoskopową u dzieci w latach 2006 -2015. Kryteria włączenia: 1) w pełni opanowana mikcja (dziecko po zakończonym treningu czystościowym), 2) jednostronna pieloplastyka laparoskopowa z resekcją zwężenia przejścia miedniczkowo-moczowodowego, 3) ten sam operator (RC), 4) pozostawiony drenaż wewnętrzny (cewnik DJ). We wszystkich przypadkach operacja poprzedzona była cystoskopią i pielografią wstępującą. Cewnik DJ usuwano między 2 a 3 tygodniem po operacji. Pacjentów podzielono na 3 grupy: chorych bezobjawowych z anomaliami ze strony dolnych dróg moczowych (a-LUTA), chorych z objawami ze strony dolnych dróg moczowych w wywiadzie (LUTS) i grupa kontrolna (CG). Powikłania wczesne ujęto w klasyfikacji wg Clavien i Dindo. W celu statystycznego opracowania danych użyto testu Fischera. Do analizy włączono 54 chorych (średni wiek 9,8 lat). U 10 pacjentów stwierdzono w okresie przedoperacyjnym objawy dysfunkcji dolnych dróg moczowych (LUTS). U 4/10 stwierdzono anomalie anatomiczne podczas cystoskopii. U 11 dzieci stwierdzono nieprawidłowości w obrębie cewki moczowej ( a-LUTA), bez objawów. Grupę kontrolną stanowiło 33 pacjentó ; w. Średni okres hospitalizacji to 2 dni (1 - 8 dni). Całkowity odsetek komplikacji wyniósł 14% ( 8/54 pacjentów). Powikłania I stopnia wystąpiły u 3 dzieci z grupy CG. U 5 wystąpiły powikłania stopnia III (dwoje dzieci wymagało założenia cewnika do pęcherza moczowego, troje dzieci wymagało odbarczenia górnych dróg moczowych). Problem ten wystąpił u 1/10 pacjentów z grupy LUTS oraz u 3/11 z grupy a-LUTA i u 1/33 z CG. Różnice w częstości wystąpienia powikłania były istotne statystycznie (p<0,05). Badanie 2. Przeanalizowano dane dotyczące laparoskopowego leczenia przeszkody podmiedniczkowej z trzech ośrodków. Kryteria włączenia: 1) pieloplastyka laparoskopowa z dostępu przezotrzewnowego, 2) metoda Andersona-Hynesa 3) ten sam operator (dzieci - RC i dorośli - TS) zaopatrujący w jeden sposób naczynia krzyżujące (NK). Do zaopatrzenia NK wykorzystano dwie metody: grzbietową transpozycję naczyń dzieci lub przemieszczenie dogłowowe tętnicy krzyżującej z przecięciem żyły u dorosłych. 48 dzieci i 42 dorosłych spełniło kryteria włączenia do analizy. Wszystkich pacjentów podzielono na dwie grupy: dzieci z NK (1A) i bez NK (1B) oraz dorosłych z NK (2A) i bez NK (2B). Każdą ponowną interwencję inwazyjną na poziomie połączenia miedniczkowo-moczowodowego uznano za niepowodzenie. Do analizy statystycznej użyto testu Fischera. Odsetek ponownych interwencji wyniósł: 6,25% (3/48) u dzieci i 4,9% ; (2/41) u dorosłych (p>0,05). Wykonano 4 endopielotomie i 1 ponowną pieloplastykę. Naczynia krzyżujące zidentyfikowano u 58% dzieci (28/48) i 29% dorosłych (12/41). Średni czas operacji w grupie 1A wyniósł 152 min, a w grupie 2A – 161 min ( p>0,05). Ponowna interwencja potrzebna była u 2/28 w grupie 1A i u 1/12 w grupie 2A (p>0,05). Nie było różnic istotnych statystycznie pomiędzy odsetkiem niepowodzeń ani między grupą 1A i 1B, ani między grupą 2A i 2B (p>0,05). Badanie 3. Kryteria włączenia do analizy retrospektywnej: 1) wiek dzieci < 18 lat; 2) dostęp przezotrzewnowy; 3) ten sam operator (RC). Pacjentów po uprzednich zabiegach w obrębie górnych dróg moczowych wyłączono z badania. Każdą reinterwencję z trakcie obserwacji uznano za niepowodzenie. Wyniki operacji wykonanych przed 2012 rokiem (G1) porównano z wynikami operacji przeprowadzonych w latach 2012 - 2016 (G2). Do analizy statystycznej użyto testu Fischera. U dziewięćdziesięciu pacjentów, którzy spełnili kryteria włączenia wykonano łącznie 95 operacji laparoskopowych.. Średni czas zabiegu wyniósł 155 min, a średni okres hospitalizacji– 2,4 dnia. W grupie G1 wykonano 19 pacjentów zabiegów sposobem Andersona-Hynesa, 16 sposobem Fengera i 2 sposobem Hellstroma (dogłowowe przemieszczenie NK). W G2 operacje te wykonano odpowiednio u 54, 2 i 2 pacjentów. Skuteczność zabiegów wyniosła 91,5%. Odnotowano 6 niepowodzeń w grupie ; G1 i trzy w grupie G2 (p=0,147). Po zabiegu metodą Andersona-Hynesa, w G1 jeden pacjent (5,2%), a w grupie G2 troje pacjentów (5,1%) wymagało ponownej operacji (p=1). Wnioski 1. Przed pieloplastyką laparoskopową z pozostawieniem drenażu wewnętrznego u dzieci powinno zebrać się dokładny wywiad dotyczący funkcji dolnych dróg moczowych. Patologie dolnych dróg moczowych prowadzące do wzrostu ciśnienia śródpęcherzowego zwiększają ryzyko powikłań pooperacyjnych. W okresie pooperacyjnym należy zwrócić szczególną uwagę na prawidłowe opróżnianie się pęcherza moczowego. 2. W trakcie pieloplastyki laparoskopowej, zarówno u dorosłych jak i u dzieci, należy zwrócić uwagę na obecność dodatkowej wiązki naczyniowej krzyżującej połączenie miedniczkowo-moczowodowe. Przemieszczenie i podszycie naczyń lub ich grzbietowa transpozycja w połączeniu z pieloplastyką to sposoby postępowania dające porównywalny efekt odległy. 3. Krytyczna analiza własnego materiału jest warunkiem poprawy wyników i niezbędna przy całościowej ocenie efektu pieloplastyki laparoskopowej we wszystkich aspektach. Krzywa uczenia urologa jest odzwierciedleniem jego doświadczenia w odniesieniu do całego procesu diagnostyczno-terapeutycznego, a nie jedynie jego zdolności manualnych.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
8 kwi 2024
Data dodania obiektu:
21 sty 2022
Liczba wyświetleń treści obiektu:
1
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4454
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-132966 | 8 kwi 2024 |
Obiekty
Podobne
Panek, Wojciech
Tekieli, Łukasz
Klima, Włodzimierz
Fornagiel, Szymon
Kuniewicz, Marcin
Kopeć-Godlewska, Katarzyna
Kotlińska-Lemieszek,Aleksandra
Michalik, Anna
