Rozprawa doktorska składa się z trzech publikacji dotyczących zależności pomiędzy procesem autoimmunologicznym a dysfunkcją śródbłonka, gotowością zakrzepowo – zatorową oraz obecnością zmian miażdżycowych. Najistotniejsze wnioski płynące z pracy: (1) proces autoimmunologiczny istotnie wpływa na aktywację i uszkodzenie śródbłonka oraz na nasilenie gotowości zakrzepowo – zatorowej. Zależność tą oceniono porównując poziom głównych grup przeciwciał antyfosfolipidowych oraz wybranych markerów uszkodzenia śródbłonka i markerów aktywności prozakrzepowej u chorych z toczniem rumieniowatym układowym hipolipemizującego. (2) u młodych chorych bez jawnej choroby autoimmunizacyjnej, z istotną angiograficznie miażdżycą tętnic wieńcowych obserwuje się zwiększoną aktywność autoimmunizacyjną. Nasilenie procesu autoimmunologicznego, oceniane poprzez poziom przeciwciał antyfosfolipidowych, było większe niż u zdrowych ochotników. Prawdopodobnie poziom przeciwciał antyfosfolipidowych może być dodatkowym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego (3) leczenie statyną wpływa na proces autoimmunologiczny i poziom przeciwciał antyfosfolipidowych w dużo większym stopniu u chorych z klinicznie istotną miażdżycą niż u chorych bez jawnej klinicznie miażdżycy z toczniem rumieniowatym układowym w stabilnej fazie choroby. Dzieje się tak pomimo zmniejszenia nasilania procesu zapalnego w obu grupach chorych w tr ; akcie leczenia
immunologia ; choroby układu krążenia
Rada Dyscypliny Nauki medyczne
8 kwi 2024
21 sty 2022
8
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4453
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-132570 | 8 kwi 2024 |
Mazurek, Adam
Waluś-Miarka, Małgorzata
Jasiewicz-Honkisz, Barbara
Karch, Izabela
Ludew, Dominik
Kawczyńska-Dróżdż, Agnieszka
Depukat, Rafał
Jopek, Andrzej