Cel: Śródbłonkowy czynnik wzrostu naczyń typu C (VEGF-C) jest nowym markerem akumulacji sodu w tkance podskórnej, niezbadanym dotychczas u ludzi. Badania na modelu zwierzęcym wykazały istotną zależność pomiędzy nadmiernym spożyciem sodu, zwiększeniem stężenia VEGF-C w osoczu, a wzrostem ciśnienia tętniczego. Celem niniejszej pracy doktorskiej była ocena zależności między poziomem osoczowego VEGF-C a wartościami ciśnienia tętniczego w populacji ogólnej, ustalenie czynników warunkujących stężenie VEGF-C w osoczu w badanej populacji oraz ocena wpływu interakcji między osoczowym VEGF-C i podażą sodu w diecie na wartości ciśnienia tętniczego w populacji ogólnej. Materiały i metody: Przeprowadzono przekrojowe badanie kohortowe. Uczestnicy zostali zrekrutowani z populacji ogólnej z terenu województwa małopolskiego, włączonych zostało 109 rodzin, w sumie 303 osoby. U każdego uczestnika badania wykonano: całodobowe automatyczne monitorowanie ciśnienia tętniczego (SpaceLabs 90207), oznaczenia parametrów morfologii krwi, stężenia kreatyniny, kwasu moczowego, białka C-reaktywnego, glukozy, elektrolitów (sód, potas), lipidogramu, pomiaru aktywności reninowej osocza, oznaczenia wskaźników zapalanych (interleukina-6 (Il-6) i mieloperoksydaza (MPO)) oraz stężenia VEGF-C w osoczu metodą immunoenzymatyczną (ELISA). Spożycie sodu i klirens litu oceniano na podstawie 24-godzinnego wydalania sodu z ; moczem. Pomiar objętości płynu pozakomórkowego, całkowitej zawartości wody w organizmie oraz masy tkanki tłuszczowej został przeprowadzony przy użyciu metody impedancji bioelektrycznej (Bodystat® Quadscan 4000, Isle of Man, British Isles). Analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą oprogramowania SAS (SAS Institute, Cary, NC) w wersji 9.3. ; Wyniki: Badana grupa obejmowała 138 osób (57 mężczyzn, 81 kobiet) z pokolenia rodziców i 165 osób (79 mężczyzn, 86 kobiet) z pokolenia potomków. Dla grupy rodziców średni wiek wynosił 61,5 ± 7,9 lat, natomiast dla potomków 34,8 ± 8,4 lat. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami pokoleniowymi w wartościach ciśnienia z całodobowego monitorowania, za wyjątkiem ciśnienia rozkurczowego z okresu dnia, które było niższe u rodziców (75,4 ± 7,7 vs 77,4 ± 8,2 mm Hg, p<0,05). Średnie wydalanie sodu w moczu dobowym w grupie rodziców wynosiło 175 ± 71 mmol/d, a w grupie potomków 161 ± 65 mmol/d. Nie stwierdzono różnic pomiędzy stężeniem VEGF-C w surowicy zarówno między pokoleniami, jak i płciami. Analizy regresji wieloczynnikowej standaryzowano z uwzględnieniem wieku, płci, wskaźnika masy ciała, zażywania leków przeciwnadciśnieniowych, palenia tytoniu, deklarowanego spożycia alkoholu. Dla całej badanej grupy nie stwierdzono zależności pomiędzy stężeniem VEGF-C a wartościami ciśnienia tętniczego z całej doby, okresu dnia i noc ; y. Przy analizie podgrupy nieleczonej hipotensyjnie zaobserwowano negatywną zależność pomiędzy stężeniem VEGF-C a skurczowym (β [Beta – współczynnik regresji] -0,0017 p=0,047) i rozkurczowym (β -0,0014 p=0,049) ciśnieniem tętniczym z okresu całej doby. Takiego związku nie wykazano dla populacji przyjmującej leki przeciwnadciśnieniowe. W badanej populacji nie stwierdzono istotnej różnicy w stężeniu VEGF-C w surowicy pomiędzy osobami chorujących na nadciśnienie tętnicze a pozostałymi uczestnikami badania. W analizie jednoczynnikowej wykazano istotną, pozytywną korelację pomiędzy stężeniem VEGF-C w surowicy a procentową zawartością płynu zewnątrzkomórkowego (r 0,1897 p=0,0047) oraz osoczowym stężeniem aldosteronu (r 0,1406 p=0,0148). Związek ten był silniej wyrażony w podgrupie pacjentów nieleczonych przeciwnadciśnieniowo (odpowiednio r 0,23623 p=0,003 i r 0,0148 p=0,0015). Korzystając z analizy regresji krokowej ustalono determinanty osoczowego stężenia VEGF-C: procentowa zawartość płynu zewnątrzkomórkowego (r2 0,038 p=0,0047), osoczowe stężenie aldosteronu (r2 0,0635 p=0,0123) oraz osoczowe stężenie mieloperoksydazy (r2 0,0752 p=0,0996). Zaproponowany model wyjaśniał 7,5 % zmienności stężenia VEGF-C w surowicy. Dla całej obserwowanej grupy nie stwierdzono wpływu interakcji pomiędzy stężeniem VEGF-C w surowicy a wydalaniem sodu na wartości ciśnienia tętniczego z całej doby, okres ; u dnia i nocy. Przy analizie podgrupy nieleczonej hipotensyjnie zaobserwowano ujemny wpływ interakcji pomiędzy stężeniem VEGF-C a dobowym wydalaniem sodu z moczem na rozkurczowe ciśnienie tętnicze z okresu nocy (β -0,0014 p=0,049). ; Wnioski: W całej badanej grupie w analizie wieloczynnikowej nie stwierdzono zależności między stężeniem VEGF-C w osoczu a ciśnieniem tętniczym. W podgrupie uczestników nieleczonych przeciwnadciśnieniowo wykazano ujemną zależność między stężeniem VEGF-C w osoczu a skurczowym i rozkurczowym ciśnieniem tętniczym z okresu całej doby. Wskazuje to na udział podskórnego buforu sodowego w regulacji wysokości ciśnienia tętniczego w badanej populacji.W badanej populacji wyższe stężenie VEGF-C w osoczu było związane z wyższą procentową zawartością płynu zewnątrzkomórkowego w ustroju oraz z wyższym osoczowym stężeniem aldosteronu, natomiast z niższym osoczowym stężeniem mieloperoksydazy. Wskazuje to na istnienie powiązań między produkcją VEGF-C a gospodarką sodową organizmu oraz mechanizmami odpowiedzi immunologicznej.Stwierdzono interakcję pomiędzy spożyciem sodu a stężeniem VEGF-C w osoczu w odniesieniu do ciśnienia rozkurczowego w nocy, co może wskazywać na ich łączne znaczenie w regulacji profilu dobowego ciśnienia tętniczego.
Jun 26, 2023
Mar 20, 2018
201
143
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4232
Edition name | Date |
---|---|
ZB-127570 | Jun 26, 2023 |
Bednarski, Adam
Cwynar, Marcin
Kameczura, Tomasz
Polaczyk, Magdalena
Brzozowska-Kiszka, Małgorzata
Popiołek, Lech