Wstęp: Ostre zespoły wieńcowe stanowią duży problem zdrowotny w Polsce i na świecie. Śmiertelność w zawale mięśnia sercowego zależy od wielu czynników, w tym od sposobu zastosowanego leczenia, jak również czasu jego wdrożenia. Sieć pracowni kardiologii inwazyjnej pozwala na szerokie zastosowanie nowoczesnej terapii reperfuzyjnej, jaką jest przezskórna interwencja wieńcowa. Rozpoznanie zawału mięśnia sercowego w warunkach przedszpitalnych poprzez wykonanie EKG, czasem potwierdzone teletransmisją, umożliwia transport pacjenta bezpośrednio do pracowni. Duże znaczenie ma także przedszpitalna farmakoterapia, zwłaszcza obejmująca leki przeciwpłytkowe i przeciwzakrzepowe, która pozwala na uzyskanie wczesnej skuteczności działania.Cel: Ocena postępowania przedszpitalnego podejmowanego przez zespoły ratownictwa medycznego u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI) oraz jego wpływu na wyniki leczenia. ; Materiał i metody: Dokonano retrospektywnej analizy danych medycznych pacjentów ze STEMI przyjmowanych do Krakowskiego Centrum Kardiologii Inwazyjnej, Elektroterapii i Angiologii w wyniki transportu bezpośredniego tj. przez zespoły ratownictwa medycznego z miejsca zachorowania w okresie od stycznia 2011 r. do grudnia 2015 r. (z wyłączeniem roku 2013). Dane dotyczące odległych wyników leczenia uzyskano kontaktując się telefonicznie z chorymi lub ich krewnymi. ; Wyniki: Spośród 596 pacjentów ze STEMI przywiezionych przez zespoły ratownictwa medycznego w dalszej analizie uwzględniono 573 pacjentów, u których uzyskano dane dotyczące czasu postępowania przedszpitalnego. Mediana (IQR) czasu, który upłynął od momentu wykonania telefonu alarmowego przez pacjenta do przekazania chorego w pracowni hemodynamiki wyniosła 59 (50-72) minut. Wykazano, że wydłużenie czasu trwania postępowania przedszpitalnego o 1 minutę zwiększało szansę zgonu w szpitalu o 2% (95% CI: 1,002-1,04), jednak istotność nie utrzymała się w modelach wielowymiarowych. Mediana (IQR) czasu od pierwszego medycznego kontaktu do mechanicznego udrożnienia tętnicy dozawałowej wyniosła 87 (74-103) minut. Zalecenia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące tego czasu wynoszące ≤90 minut zostały spełnione w 55,6% przypadków (a jedynie u 6,8% chorych z objawami <2h, gdzie czas ten powinien wynosić ≤60 minut). Wśród procedur wykonywanych w warunkach przedszpitalnych podanie leków przeciwpłytkowych i przeciwzakrzepowych istotnie wpłynęło na częstość zgonu w szpitalu. Zastosowanie klopidogrelu lub heparyny lub kombinacji obu tych leków istotnie zmniejszało szansę zgonu wewnątrzszpitalnego (OR=0,32; 95% CI: 0,13-0,78). Sam klopidogrel zaś istotnie zmniejszał szansę na wystąpienie obniżonej maksymalnej frakcji wyrzutowej lewej komory, badanej u pacjenta przy wypisie ze szpitala ; (OR=0,27; 95% CI: 0,09-0,90). Żadna z badanych procedur wykonywanych przez ZRM nie miała istotnego wpływu na częstość zgonu pacjentów ze STEMI po wyjściu ze szpitala. Teletransmisja nie skróciła opóźnień systemowych, jak również nie miała wpływu na efekty leczenia. Wnioski: Zespoły ratownictwa medycznego pełnią istotną rolę w leczeniu pacjentów z zawałem mięśnia sercowego. Wydłużenie czasu trwania postępowania przedszpitalnego jest związane z częstością zgonów w szpitalu oraz obniżoną funkcją skurczową lewej komory u osób wypisanych, a przedszpitalna farmakoterapia istotnie zmniejsza ryzyko zgonu wewnątrzszpitalnego.
14 mar 2023
20 mar 2018
17
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4230
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-127389 | 14 mar 2023 |
Żurowska-Wolak, Magdalena
Mielecki, Waldemar
Kleczyński, Paweł
Misztal, Marcin
Stopyra-Pach, Katarzyna
Grzybczak, Rafał
Łyziński, Karol
Plicner, Dariusz