Chirurgiczne leczenie braku pochwy u dziewcząt jest ważne dla prawidłowego życia płciowego i psychicznego pacjentki. Klinicznie konieczność wytworzenia pochwy najczęściej ma miejsce w zespole Meyera – Rokitańskiego – Kuster – Hausera. Techniki wytworzenia pochwy dzielą się na zachowawcze i operacyjne. Celem pracy była ocena wyników laparoskopowej rekonstrukcji na podstawie doświadczeń własnych i piśmiennictwa oraz porównaniu jej z innymi technikami. Do leczenia operacyjnego zakwalifikowano 24 dziewczęta w wieku 17 – 20 lat. Wszystkie pacjentki operowano laparoskopowo. Średni czas hospitalizacji wynosił 14 dni. Wyniki odległe oceniano w badaniach ambulatoryjnych oraz na podstawie badania ankietowego. W badaniu ankietowym stwierdzono, że 18 pacjentek zawarło ślub a dwie są w stałych związkach partnerskich i podjęły współżycie płciowe. 4 pacjentki nie podjęły współżycia płciowego. Wnioski.1. Przewagą metody wykorzystującej fragmenty jelita do rekonstrukcji neopochwy jest krótki czas uzyskania do możliwości podjęcia współżycia.2. Szynowanie poza okresem okołooperacyjnym jest niekonieczne.3. Neopochwa z izolowanego fragmentu esicy posiada naturalne nawilżanie.4. W ścianie neopochwy powstałej z jelita grubego nie powstają odleżyny czy owrzodzenia, nie dochodzi do jej zwężenia .5. Operacje z wykorzystaniem jelita grubego pomimo rozległości i czasu trwania obciążone są mniejszą liczbą ; powikłań odległych w porównaniu do innych metod rekonstrukcji pochwy. 6. Uzyskane wyniki wskazują na trwały, dobry efekt kosmetyczny i czynnościowy.
Jun 26, 2023
Apr 4, 2016
701
217
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4044
Edition name | Date |
---|---|
ZB-123663 | Jun 26, 2023 |
Sulisławski, Janusz
Dorobek, Adam
Pardała, Tomasz
Orłowski, Paweł
Natkaniec, Michał
Zawisza, Katarzyna.
Lasek, Anna