Obiekt
Tytuł: Terapia radiojodem pacjentów z chorobą Graves-Basedowa : analiza czynników wpływających na skuteczność terapii i występowanie jej powikłań
Abstrakt:
Zastosowanie jodu radioaktywnego jest uznane powszechnie za bezpieczną i skuteczną metodę leczenia nadczynności tarczycy w przebiegu choroby Graves- Basedowa. Pomimo, że stosowanie jodu radioaktywnego w leczeniu chorób tarczycy sięga lat czterdziestych XX wieku, nadal nie ma ustalonego jednoznacznego algorytmu doboru terapeutycznej aktywności 131-I. Obecnie stosuje się dwie metody określania aktywności terapeutycznej 131-I: wyliczenia potrzebnej aktywności ze wzoru z uwzględnieniem objętości gruczołu i oszacowanej jodochwytności tkanki tarczycowej oraz metodę podawania ustalonych standardowych aktywności izotopu.Celem pracy była ocena skuteczności terapii radiojodem u pacjentów z nadczynnością tarczycy w przebiegu choroby Graves- Basedowa (MGB) oraz analiza czynników wpływających na skuteczność terapii.Badaną grupę stanowiły 362 osoby z MGB (80.9% kobiet, 19.1% mężczyzn) leczone w latach 2006 -2010 w Ośrodku Medycyny Nuklearnej Oddziału Klinicznego Kliniki Endokrynologii SU w Krakowie. Rozpoznanie nadczynności tarczycy w przebiegu MGB zostało postawione w na podstawie obrazu klinicznego, wyników badań laboratoryjnych, USG tarczycy i wyniku badania scyntygrafii tarczycy. Mediana wieku badanych osób wynosiła 53 lata (min – 14 lat; max – 85 lat). Objętość tarczycy w grupie mężczyzn (30 ml [18.95-52.75]) była istotnie statystycznie większa niż w grupie kobiet(24 ml [16.1- 37])(p=0, ; 006). Zmiany ogniskowe w miąższu tarczycy stwierdzono u 164 pacjentów (84% kobiet i 16 % mężczyzn).W badanej grupie dla 85.4% było to pierwsze podanie radiojodu, 6,1% pacjentów była leczona przy pierwszym epizodzie nadczynności tarczycy, 48,1% chorych otrzymało radiojod przy pierwszym nawrocie choroby, a 45,8% było leczonych przy drugim bądź kolejnym nawrocie nadczynności tarczycy. Chorzy otrzymywali aktywność terapeutyczną 131-I w następujących przedziałach: do 555 MBq 131-I, pomiędzy 555 a 800 MBq 131-I i powyżej 800 MBq 131-I. Przy doborze dawki terapeutycznej pod uwagę brano stan kliniczny chorego, zakładane cele leczenia, objętość tarczycy ocenioną w badaniu USG oraz jodochwytność tarczycy. Analizę skuteczności leczenia 131-I przeprowadzono w następujących podgrupach pacjentów: w zależności od płci, w zależności od obecności lub braku zmian ogniskowych w miąższu tarczycy, w zależności od zastosowanej dawki 131-I oraz w podgrupie pacjentów z orbitopatią tarczycową. Skuteczność leczenia definiowaną jako uzyskanie przez pacjenta trwałej eutyreozy lub hipotyreozy wymagającej włączenia L-tyroksyny stwierdzono u 72 % pacjentów po 6. miesiącach od podania terapeutycznej dawki 131-I.Oceniając skuteczność leczenia w grupach podzielonych w zależności od płci odnotowano skuteczność terapii po 6. miesiącach u 73% kobiet i 66,7% mężczyzn. W grupie chorych poddanych leczeniu najniższą a ; ktywnością 131-I (< 555 MBq) 76% pacjentów uznano za skutecznie wyleczonych po 6. miesiącach terapii, natomiast w grupie chorych poddanych leczeniu średnią aktywnością 131-I (555 do 800 MBq) 68,5%. ; Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w skuteczności leczenia ocenianej po 6. miesiącach w zależności od podanej aktywności 131-I. Stwierdzono istotną statystycznie różnicę podawanej aktywności 131-I pomiędzy dwoma grupami: ze stwierdzonymi zmianami ogniskowymi (575 MBq [470-627]) oraz bez zmian ogniskowych w miąższu tarczycy (555 MBq [470-627]) (p=0,001). Porównanie skuteczności leczenia radiojodem po 6. miesiącach od terapii w zależności od obecności bądź braku zmian ogniskowych w miąższu tarczycy nie wykazało istotnych statystycznie różnic.W grupie 28. pacjentów z rozpoznaną przed leczeniem łagodną orbitopatią (CAS <3 punkty, NOSPECS <4 punkty), których leczono radiojodem w osłonie glikokortykosteroidowej uzyskano skuteczność leczenia u 75% chorych w ocenie po 6. miesiącach terapii. Zestawiając ze sobą stężenia hTRAb przed zastosowaniem terapii 131-I ze stężeniami tych przeciwciał badanych po 6. tygodniach po leczeniu izotopowym wykazano słabą korelację tych parametrów (RS = 0.30, p= 0.041). Wzrost stężenia hTRAb oznaczany w 6. tygodniu po leczeniu radiojodem w stosunku do wartości przed leczeniem był istotnie statystycznie wyższy w grupie pacjentów, u których stwierdzo ; no skuteczność leczenia po 6. miesiącach w stosunku do grupy, w której nie uzyskano skuteczności leczenia 131-I.W całej badanej grupie 362 chorych u 7 (1,9%) pacjentów odnotowano wystąpienie de novo orbitopatii, natomiast nasilenieobjawów rozpoznanej wcześniej orbitopatii stwierdzono u 2 chorych (0,6%). Wszyscy pacjenci z rozpoznaną przed leczeniem orbitopatią otrzymywali osłonowo glikokortykosteroid.Wnioski: W badanej grupie chorych z MGB na skuteczność leczenia ocenianą po 6. miesiącach od podania aktywności terapeutycznej 131-I w stopniu istotnym statystycznie wpływała jedynie objętość tarczycy – im była ona mniejsza, tym skuteczność leczenia była większa.W wyodrębnionej grupie chorych z MGB ze stwierdzonymi zmianami ogniskowymi w miąższu tarczycy objętość tarczycy była także czynnikiem wpływającym istotnie statystycznie na skuteczność leczenia ocenianą po 6. miesiącach, natomiast podawanie tyreostatyku przed leczeniem 131-I zmniejszało szansę powodzenia terapii 131- I o 30 % w tej grupie chorych.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Promotor:
Data wydania:
Identyfikator:
Sygnatura:
Język:
Prawa dostępu:
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
16 mar 2023
Data dodania obiektu:
9 lis 2015
Liczba wyświetleń treści obiektu:
7
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
0
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/4025
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-123154 | 16 mar 2023 |
Obiekty
Podobne
Pogwizd, Magdalena
Cyranka, Katarzyna
Wolfshaut-Wolak, Renata
Bała, Małgorzata
Cichoń, Wojciech
Broniowska, Żaneta
