STEMI jest problemem klinicznym w aspekcie znalezienia i wyboru optymalnej metody leczenia oraz postępowania okołozabiegowego. Trombektomia podobnie jak inh. gp 2b/3a służą poprawie perfuzji wieńcowej i ograniczaniu uszkodzenia miokardium. Dotychczasowe wyniki badań, w tym 16-tu randomizowanych, są różne pod względem wpływu na parametry czynności lewej komory oraz rokowanie odległe. Celem pracy jest ocena wpływu postępowania podczas pPCI na wyniki oraz wybrane parametry lewej komory i potwierdzenie czy określone postępowanie ma wpływ na odległe wyniki leczenia STEMI. W prospektywnym, randomizowanym badaniu wzięło udział 60 osób ze STEMI z czasem niedokrwienia <12 h. Oceniano czynniki demograficzne, czynniki ryzyka, rezolucję ST, uszkodzenie enzymatyczne, parametry angiograficzne (TIMI,TMPG). Echokardiografia przezklatkowa oraz rezonans magnetyczny serca oceniano dwukrotnie: 3-5 doba oraz 6 m-cy po STEMI. Obserwacja kliniczna dotyczyła okresu wewnątrzszpitalnego, półrocznego oraz 71±4 m. po MI. Stentowanie bezpośrednie było znamiennie częstsze w grupach z aspiracją. Tromboaspiracja w STEMI ma z porównywalne wyniki angiograficzne oraz pośrednie wykładniki perfuzji miokardium w porównaniu do klasycznej pPCI z użyciem abciximabu. Po tromboaspiracji w CMR dochodzi do znamiennego zmniejszenia nieodwracalnej komponenty zawału (MVO) oraz mniejszego remodelingu LK po 6m. Zróżnicowane po ; stępowanie okołozabiegowe nie miało wpływu na przeżycie odległe, mimo tendencji do rzadszego wyst. złożonego pkt. końcowego z powodu mniejszej ilości hospitalizacji sercowej w grupie konwencjonalnie.
20 mar 2023
9 sty 2014
31
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/3649
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-119476 | 20 mar 2023 |
Zajdel, Wojciech J.
Węgiel, Michał Jan
Durak, Monika
Grzymała-Lubańska, Joanna
Dziewięcka, Ewa Maria
Wojdyła, Roman