Celem pracy była ocena znaczenia wczesnodziecięcego urazu w relacji z opiekunem (jego rodzaju, nasilenia oraz wieku, w jakim był doświadczany) dla skuteczności psychoterapii dorosłych pacjentów z zaburzeniami nerwicowymi, związanymi ze stresem i pod postacią somatyczną oraz z zaburzeniami osobowości. Celem badania była także weryfikacja trafności predykcyjnej polskiej wersji Kwestionariusza Wczesnodziecięcej Traumy (CTQ) w przewidywaniu wyniku psychoterapii.Badania przeprowadzono w grupie 169 pacjentów leczonych intensywną, dwunastotygodniową psychoterapią grupową z elementami terapii indywidualnej w Oddziale Dzienym Zakładu Psychoterapii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie w latach 2008 – 2011. Przeprowadzone analizy regresji logistycznej wykazały, że współwystępowanie nadużycia emocjonalnego i fizycznego w biografiach pacjentów było istotnym, niezależnym predyktorem niekorzystnego wyniku leczenia (zwiększało ryzyko niepowodzenia psychoterapii w zakresie poprawy objawowej lub ryzyko porzucenia leczenia o 69%). Doświadczenie traumy całościowej, całkowite nasilenie traumy ani początkowe nasilenie zaburzeń nie wpływaly istotnie na efekty leczenia. Wynik psychoterapii był także niezależny od rodzaju rozpoznania, wieku badanych oraz leczenia w grupach przedpołudniowych lub popołudniowych. Kobiety w badanej grupie miały czterokrotnie większą szansę na uzyskanie wyleczenia lub popra ; wy niż mężczyźni.
14 mar 2023
18 kwi 2013
34
1
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/3495
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-118396 | 14 mar 2023 |
Murzyn, Agnieszka
Cyranka, Katarzyna
Szwajca, Krzysztof
Mętel, Dagmara
Malikowska-Racia, Natalia
Klasa, Katarzyna
Gregorczyk-Maga, Iwona
Treger, Bartosz