Obiekt
Tytuł: Ocena skuteczności chirurgicznego leczenia przepuklin pachwinowych z zastosowaniem metod beznapięciowych (Lichtensteina, Robbinsa-Rutkowa, PHS)
Abstrakt:
Cel pracyCelem pracy było porównanie wyników leczenia chorychoperowanych z powodu przepukliny pachwinowej metodamiLichtensteina, Robbinsa-Rutkowa i PHS odpowiadając na następującepytania:· Czy istnieje zależność między zastosowaną metodą, a częstościąwystępowania powikłań wczesnych (ropienie rany, krwiak wranie, surowiczak, obrzęki moszny, wargi sromowej, jąder, torbielpowrózka nasiennego, zanik jądra) i odległych (nawrótprzepukliny)?· Czy istnieje korelacja między nawrotemprzepukliny, a czasem trwania zabiegu operacyjnego,hospitalizacji, trybem wykonania zabiegu operacyjnego (doraźny,planowy)?· Czy istnieje zależność między częstościąwystępowania powikłań, a typem przepukliny (wedługklasyfikacji Nyhus’a)?· Czy stosowana metoda leczenia ma wpływ na czastrwania bólu pooperacyjnego(>3 miesięcy jako ból przewlekły) i jego natężenie (posługując siędziesięciopunktową skalą ilościową VAS – Visual Analog Scale)?· Czy istnieje zależność między natężeniem bólu, awiekiem i masą ciała (BMI- Body Mass Index)?· Czy istnieje zależność między BMI, a częstościąnawrotów (średnie BMI w grupie chorych z nawrotem i beznawrotu przepukliny)?· Czy dana metoda leczenia wpływa znacząco napowrót do normalnej aktywności fizycznej?· Czy ewentualne zaburzenia funkcji seksualnej sązależne od stosowanej metody leczenia?· Czy istnieje znacząca różnica dotycząca czasutrwania zabiegu między poszczególnymi metodami leczenia? ; Metodyka i materiałyChorzy po wypisie do domu byli kontrolowani w przychodniprzyklinicznej. Zgłaszali się do kontroli 10 dni od daty zabieguoperacyjnego, następnie co 3 miesięcy przez pierwszy rok, później copół roku lub w razie wystąpienia dolegliwości. Nie dotyczyło tochorychz powikłaniami pooperacyjnymi, którzy byli skonsultowani częściej wprzychodni przyklinicznej w zależności od wskazań.Analizę przeprowadzono na podstawie danych z historiichoroby poszczególnych pacjentów (wiek, płeć, waga, wzrost, typprzepukliny według klasyfikacji Nyhus’a, czas trwania operacji,hospitalizacji) oraz specjalnie opracowanego kwestionariuszawysłanegodo wszystkich pacjentów. Grupa badanych chorych stanowiła 567pacjentów, 546 mężczyzni 21 kobiet w wieku od 19 do 91 roku życia, poddanych leczeniuoperacyjnemu na przepuklinę pachwinową w I Katedrze ChirurgiiOgólnej i Klinice Chirurgii Gastroenterologicznej UniwersytetuJagiellońskiego Collegium Medicum, w latach 1999-2009 r. U tychchorych wykonano 624 zabiegów: w metodzie Lichtensteina - 295,Robbinsa-Rutkowa - 93 i PHS - 236. Otrzymano odpowiedzi z ankietw 44,71% (tj. 279/624) operacji przepukliny pachwinowej.Stwierdzono 15 przypadków zgonów przed rozpoczęciem badania. Wanalizowanym materiale było stosunkowo więcej przepuklin postronie prawej (361- 57.9%) niż po stronie lewej (263 - 42,1%).Wykonano 561 zabiegów w trybie planowym (89,9%) i 63 doraźnych(10,1%). Wśród tych chorych 508 (89,6%) miało przepuklinęjednostronną, a 59 (10,4%) obustronnie. Zgodnie z podziałem według.klasyfikacji Nyhus’a: typ I - 22% (137), typ II - 27,2% (170), typ IIIa- 27,1% (169), typ IIIb - 11,5% (72), typ IV - 12,2 % (76). Wedługrodzaju przepuklin; operowano 424 przepuklin skośnych (67,9%) i200 przepuklin prostych (32,1%). Operowano 86 przepuklinnawrotowych, z czego metodą Lichtensteina - 34, Robbinsa-Rutkowa- 17, PHS - 35. Do zabiegów operacyjnych, najczęściej stosowanoznieczulenie regionalne (72,3%), następnie ogólne (26,4%), anajrzadziej miejscowe (1,3%). ; WynikiZanotowano 4% przypadków surowiczaka w ranie, z tendencjądo częstszego występowania w metodzie Lichtensteina w porównaniuz innymi metodami, niezależnie od trybu wykonania zabieguoperacyjnego - bez istotnej różnicy statystycznej. Ropienie ranywystąpił w 1,6% przypadków. Obrzęk moszny/wargi sromowej byłnajczęstszym powikłaniem, dotyczył 9,9% operowanych przepuklin.Była tendencja do częstszego występowania tego powikłania wmetodzie PHS - bez istotności statystycznej. Zanik jądra dotyczył0,5% przypadków. Noszenie pasa przepuklinowego nie wpłynęło naczęstość występowania powikłań wczesnych, natomiast częściejwystępowały powikłania odległe (takie jak: wodniak jądra, zanikjądra, torbiel powrózka nasiennego), z wyjątkiem nawrotuprzepukliny. Było to również związane z częstszym występowaniembólu pooperacyjnego do 7 dni. Częstość nawrotów wynosiła 1,6%.Zarówno tryb wykonania zabiegu operacyjnego, jak i waga ciała niemiały wpływu na ten wynik. W metodzie Lichtensteina istotnieczęściej występowały nawroty w porównaniu z innymi metodami,szczególnie PHS, gdzie nie odnotowano nawrotu. Ból po wypisie dodomu dotyczył 16,5% przypadków. Ból przewlekły (powyżej 3miesięcy) dotyczył 2,9% przypadków. Była tendencja do częstszegowystępowania tego powikłania w metodzie Lichtensteina, anajmniejsza w metodzie PHS, bez istotności statystycznej. Identycznywynik uzyskano w analizie natężenia bólu przewlekłego. Bólprzewlekły statystycznie częściej występował u osób w młodymwieku. Inne czynniki takie jak: BMI, tryb zabiegu, nawrotowośćprzepukliny, powikłania nie miały wpływu na występowanie bóluprzewlekłego. ; Podsumowanie i wnioskiNa podstawie uzyskanych wyników odpowiedziano nawcześniej stawiane pytania:§ W badanym materiale nie było istotnej różnicy statystyczniemiędzy zastosowaną metodą zabiegu, a występowaniem takichpowikłań jak: ropienie, gorączka, rozejście rany, wodniak jądra,zanik jądra, torbiel powrózka nasiennego. Zanotowano tendencjędo częstszego występowania surowiczaka, nacieku zapalnego wranie, w metodzie Lichtensteina. Zanotowano tendencję doczęstszego występowania obrzęku moszny/wargi sromowej wmetodzie PHS. Krwiak znamiennie częściej występował wmetodzie Lichtensteina, rzadziej PHS, a najrzadziej w metodzieRobbinsa-Rutkowa. Nawrót przepukliny istotnie częściejpowstawał po zabiegach Lichtensteina i Robbinsa-Rutkowa, anajrzadziej PHS.§ Nie stwierdzono korelacji między nawrotemprzepukliny a czasem trwania zabiegu, hospitalizacji oraz trybemwykonania zabiegu operacyjnego.§ Jedynie w przypadku obrzęku moszny/wargisromowej stwierdzono zależność od typu przepukliny wedługklasyfikacji Nyhus’a. Powikłanie to występowało statystycznieczęściej po zabiegach przepuklin Nyhus IV i II. Częstośćnajniższa była w typie Nyhus I.§ Wybór metody leczenia nie miał wpływu nawystępowanie bólu przewlekłego. Jednak zanotowano tendencjędo częstszego występowania tego powikłania w metodzieLichtensteina, a najmniejszą w metodzie PHS. Nie było korelacjimiędzy metodą leczeniaa natężeniem bólu w skali VAS.§ Nie było korelacji między natężeniem bólu(według skali VAS) a masą ciała (według BMI). Stwierdzonokorelację między natężeniem bólu a wiekiem: osoby we wczesnejdorosłości (21-34 rż.) częściej miały ból przewlekły wporównaniu z osobami w wieku starszym (powyżej 65 rż.).§ Nie było korelacji między masą ciała a częstościąnawrotów; BMI nie różnił się statystycznie w grupie chorych znawrotem i bez nawrotów.§ W metodzie Lichtensteina chorzy częściej zgłaszalibrak poprawy sprawności fizycznej po zabiegu operacyjnym wporównaniu z metodą PHS, gdzie było najmniej odpowiedzinegatywnych.§ Wybór metody leczenia nie miał wpływu nawystępowanie zaburzeń aktywności seksualnej po zabieguoperacyjnym.§ Nie było różnicy znamiennej statystycznie w czasietrwania zabiegu operacyjnego między poszczególnymi metodamileczenia.Analiza wyników pozwoliła jednoznacznie odrzucićpowszechny pogląd uznający metodę Lichtensteina za „złotystandard” w leczeniu przepuklin pachwinowych.Ze względu na małą ilość chorych operowanych metodąRobbinsa-Rutkowa, nie można formułować jednoznacznej tezydotyczącej jej skuteczności. Nie uważam, aby był to rodzaj zabiegu,który powinien przestać być stosowany. Metoda PHScharakteryzowała się najmniejszą częstością występowania nawrotów.Wydaje się więc być zabiegiem z wyboruw leczeniu przepuklin pachwinowych. Mimo niewielkich różnic,każda z tych trzech technik może być stosowana bezpiecznieniezależnie od wieku, płci, trybu zabiegu operacyjnego.Ale ze względu na brak istotnej różnicy w większości analizowanychparametrów, ostateczny dobór metody zależy od ocenyśródoperacyjnej i umiejętności chirurga w posługiwaniu się danąmetodą. Mimo wyraźnych postępów w ostatnich latach nierozwiązanypozostał problem jakości życia chorych po zabiegach przepuklinypachwinowej, co jest ściśle związanez występowaniem bólu przewlekłego. Wynika to z faktu, iżdotychczas kładziono nacisk na zmniejszenie odsetka nawrotów,albowiem wiązało się to z koniecznością reoperacji. Ostatnio jednakcoraz częściej w światowym piśmiennictwie pojawiają się pracepróbujące wyjaśnić powstawanie dolegliwości bólowych, analizująceich zmienność w czasie oraz te, w których starano się rozwiązać tenproblem. Problem przewlekłego bólu po operacjach naprawczychprzepukliny pachwinowej będzie nadal przedmiotem badań,szczególnie nad nowymi coraz doskonalszymi biomateriałami.
Miejsce wydania:
Stopień studiów:
Dyscyplina:
Instytucja nadająca tytuł:
Uniwersytet Jagielloński. Collegium Medicum. Wydział Lekarski.
Promotor:
Data wydania:
Format:
Identyfikator:
Sygnatura:
ControlNumberVIRTUA:
Język:
Prawa dostępu:
Lokalizacja oryginału:
Biblioteka Medyczna Uniwersytetu Jagiellońskiego- Collegium Medicum
Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:
Data ostatniej modyfikacji:
16 paź 2019
Data dodania obiektu:
6 mar 2013
Liczba wyświetleń treści obiektu:
9
Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF
4
Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/3424
Wyświetl opis w formacie RDF:
Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:
| Nazwa wydania | Data |
|---|---|
| ZB-115822 | 16 paź 2019 |
Obiekty
Podobne
Kamtoh Tebug, Georges.
Kadłubowska, Monika
Paplaczyk, Małgorzata
Wpływ bólu na funkcje poznawcze i jakość życia pacjentów z zaburzeniami czynnościowymi narządu żucia
Biegańska-Banaś, Joanna
Repka, Iwona
Bauchrowicz, Monika
