Wstęp: Cukrzyca jest szeroko rozpowszechnioną chorobą, rzutującą na zdrowotność współczesnych społeczeństw. Jakość oraz długość życia pacjentów z cukrzycą zależy od występowania powikłań. Wiele danych wskazuje, że jednym z istotnych czynników sprzyjających powstawaniu i progresji przewlekłych powikłań cukrzycy jest stres oksydacyjny, którego przyczyną jest zarówno nasilone wytwarzanie reaktywnych form tlenu jak i upośledzenie mechanizmów neutralizujących efekty niekontrolowanych procesów utleniania. W cukrzycy, w przeciwieństwie do rozwijających się ogniskowo stanów zapalnych lub procesów reperfuzji nie obserwuje się nasilonych procesów syntezy anionorodnika ponadtlenkowego. Procesten jest rozproszony i wiąŜże się ze zjawiskiem „tlącego się” odczynu zapalnego, którego obecność można wykryć poprzez wzrost bazowego stężenia białka CRP. Wśród czynników wiążących stres oksydacyjnyz powstawaniem przewlekłych powikłań cukrzycy wymienia się m.in. działanie wysokich stężeń glukozy na metabolizm komórek, glikację białek, powstawanie zaawansowanych późnych produktów glikacji(AGEs) aktywację czynników transkrypcyjnych, oraz aktywację kinazy białkowej C. Poszukiwanie związku pomiędzy zjawiskiem stresu oksydacyjnego w cukrzycy i powstawaniem powikłań jest ciągle aktualnym problemem badawczym. Cel pracy: Celem pracy była ocena zmian wybranych parametrów stresu oksydacyjnego u pacjentów z cuk ; rzycą typu 2 z obecnymi oraz bez obecnych przewlekłych powikłań cukrzycy. Materiały i metody: Pomiaru parametrów stresu oksydacyjnego dokonano w surowicy, osoczu oraz hemolizatach krwinek czerwonych otrzymanych od 80 pacjentów ze stwierdzoną cukrzycą typu 2 oraz 80 zdrowych, dopasowanych pod względem płci i wieku, osób, stanowiących grupę kontrolną. Całkowity potencjał antyoksydacyjny(FRAP), stężenie zredukowanego glutationu (GSH), aktywność peroksydazy glutationowej (GPx), reduktazy glutationowej (GR)i γ-glutamyltransferazy (GGT) oraz stężenie kwasu moczowego oznaczono spektrofotometrycznie. Stężenie białka c-reaktywnego oznaczono przy użyciu immunoturbidymetrii. Wyniki: Poziom FRAP, stężenie kwasu moczowego i hsCRP oraz aktywność GGT była znamiennie wyższa u osób z cukrzycą w porównaniu ze zdrowymi ochotnikami. Aktywność reduktazy glutationowej w osoczu i hemolizatach krwinek czerwonych była wyższa u osób z cukrzycą, niż u osób zdrowych, natomiast aktywność GPx była wyższa w grupie kontrolnej. Zaobserwowano znamienną współzależność pomiędzy FRAP i stężeniem kwasu moczowego w obu badanych grupach. Dodatkowo stwierdzono zależność pomiędzy BMI, potencjałem antyoksydacyjnym i stężeniem kwasu moczowego. Nie zaobserwowano natomiast żadnych istotnych współzależności pomiędzy badanymi parametrami stresu oksydacyjnego i wskaźnikami wyrównania cukrzycy, takimi jak stężenie hemoglobiny ; glikowanej, poziom średniej dobowej glikemii i współczynnik zmienności glikemii. Nie stwierdzono również istotnych statystycznie różnic porównując badane parametry stresu oksydacyjnego u osób z cukrzycą typu 2 z przewlekłymi powikłaniami oraz bez przewlekłych powikłań cukrzycy z wyjątkiem osób z rozpoznaną nefropatią cukrzycową, które posiadały wyższy FRAP, kwas moczowy i GR w hemolizatach krwinek czerwonych oraz niższą aktywność GPx w osoczu. Ponadto zaobserwowaną silną zależność pomiędzy albuminurią, FRAPi stężeniem kwasu moczowego oraz odwrotnie proporcjonalną zależność pomiędzy albuminurią i peroksydazą glutationową w osoczu. Wnioski: Wykonane badania wskazują, że najsilniej na status antyoksydacyjny osocza u pacjentów z cukrzycą wpływa stężenie kwasu moczowego, który jednak może pełnić zarówno funkcję czynnika działającego anty- jak i pro oksydacyjnie. Jak wykazały badania wykonane w tej pracy, chorzy z późnymi powikłaniami cukrzycy typu 2 w zakresie ocenianych parametrów nie wykazują znamiennych różnic w stosunku do chorych bez stwierdzonych powikłań. Sytuacja ta może wynikać stąd, że cukrzyca typu 2 rozwija się powoli i wystąpienie jawnej klinicznie postaci choroby następuje zwykle po wielu latach wolno postępujących zaburzeń metabolizmu glukozy związanych z insulinoopornością, przejściową hiperinsulinemią, a następnie czynnościową hipoinsulinemią. Status metaboliczny pa ; cjentów w obu porównywanych grupach był podobny,a w konsekwencji podobny był również stan równowagi pomiędzy stresem oksydacyjnym i procesami neutralizującymi skutki stresu.
Mar 17, 2023
Mar 5, 2013
1
0
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/3399
Edition name | Date |
---|---|
ZB-115548 | Mar 17, 2023 |
Gawlik, Jolanta
Gawlik, Katarzyna
Pietrzycka, Agata
Kowalska, Katarzyna Olga
Słowińska-Solnica, Krystyna
Konior, Marcin