Nie masz uprawnień do wyświetlenia tego obiektu. Aby poprosić o dostęp do niego, wypełnij poniższe pola.
Wróbel, Andrzej
2006
Praca doktorska
Celem badania było ustalenie efektywności i charakteru działań ubocznych łączonego leczenia imipraminą (IMI) i amantadyną (AMA) zastosowanego u pacjentów prezentujących objawy depresji jednobiegunowej opornej na leczenie. Lekooporność była zdefiniowana jako brak odpowiedzi na antydepresanty z dwóch różnych grup, podawane w adekwatnych dawkach przez co najmniej 4 tygodnie. Badanie było obserwacją otwartą. Pacjenci byli randomizowani do dwóch grup: w grupie badanej (n=25) przez pierwsze 6 tygodni podawano IMI, następnie przez okres dalszych 6 tygodni podawano ją łącznie z AMA; w grupie kontrolnej (n=25) przez 12 tygodni podawano samą IMI. Pacjentów badano w O, 3, 6, 9, 12 tygodniu stosując Skalę Depresji Hamiltona (HDRS) i Inwentarz Depresji Becka (BDI). W grupie badanej augmentacja AMA spowodowała znaczący spadek punktacji w HDRS i BDI po 3 i 6 tygodniach stosowania. W grupie kontrolnej nie odnotowano istotnych zmian punktacji w HDRS i BDI. Porównanie wyników w HDRS i BDI pomiędzy grupami na końcu badania wykazało różnicę istotną statystycznie. Objawy uboczne (suchość śluzówek jamy ustnej i spadki ciśnienia) nie nasiliły się po dołączeniu AMA. Terapia łączona IMI i AMA okazała się być efektywną i bezpieczną metodą leczenia lekoopornej depresji jednobiegunowej.
Kraków
2 - studia doktoranckie
psychiatria
Wydział Lekarski
Zięba, Andrzej
oai:dl.cm-uj.krakow.pl:1099
ZB-105378
pol
nieograniczony
26 cze 2023
21 lis 2012
3 722
357
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/1099
RDF
OAI-PMH
Dimter, Agata
Siwek, Marcin
Styl cytowania: chicago-author-date iso690-author-date
Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji Rozumiem