Celem pracy jest ocena skuteczności rehabilitacji obszaru jamy ustnej u dzieci z zespołem Downa. Szczególną uwagę zwrócono na rehabilitację języka, jego położenie, zarówno spoczynkowe jak również podczas czynności połykania i mowy. Przy zastosowaniu aparatu pomiarowego własnego pomysłu, oceniano siłę nacisku języka na łuki zębowe w odcinku przednim podczas aktu przełknięcia śliny. Grupa badawcza złożona była z 78 dzieci w wieku od 1 miesiąca do 13 roku życia, u których oceniano: warunki zgryzowe, wielkość i położenie języka oraz wywierane przez niego ciśnienie na wały dziąsłowe lub łuki zębowe w odcinku przednim. Pomiary wykonywane przed, po i w trakcie terapii porównywane były między sobą, jak i z wynikami osiągniętymi w grupie kontrolnej utworzonej z dzieci zdrowych. U ponad 70% dzieci poddanych terapii ustno-twarzowej wystąpiła poprawa napięcia mięśni twarzowych, co wpłynęło zarówno na poprawę położenia języka, zwarcie szpary ustnej, jak i funkcji układu stomatognatycznego: ssania, połykania, żucia i mowy. Rezultaty badań wykazują również zmniejszenie ciśnienia wywieranego przez język w grupie dzieci z zespołem Downa leczonych terapią z wykorzystaniem płytki stymulacyjnej. Wskazania do jej stosowania powinny zostać rozszerzone i objąć również te dzieci, u których przy zadowalającym położeniu spoczynkowym języka stwierdza się nieprawidłowości jego funkcji. Skuteczność terapii ; ustno-twarzowej jest potwierdzona wieloletnimi badaniami. Powinna zatem zostać na stałe włączona do algorytmu rehabilitacji każdego dziecka z zespołem Downa od pierwszych miesięcy życia.
20 lip 2022
21 lis 2012
35
1
http://dl.cm-uj.krakow.pl:8080/publication/1007
Nazwa wydania | Data |
---|---|
ZB-107619 | 20 lip 2022 |
Żmuda-Stawowiak, Dorota
Szklarska, Ewa
Kuźma, Jacek
Jaśkowski, Piotr
Szopa, Magdalena
Plicner, Dariusz