@misc{Bryniarski_Leszek_Zachowanie_1996,
 author={Bryniarski, Leszek},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={1996},
 school={Wydział Lekarski},
 language={pol},
 abstract={Rehabilitacja kardiologiczna chorych z zawałem mięśnia serca jest obecnie powszechnie przyjętą metodą postępowania, aczkolwiek stosowane są różne jej modele. Celem badań była ocena wpływu stosowanego w I Klinice Kardiologii modelu wczesnej stacjonarnej rehabilitacji chorych po zawale mięśnia serca na tolerancję wysiłku fizycznego, ciche niedokrwienie mięśnia serca oraz na układ autonomiczny oceniany poprzez badanie zmienności rytmu serca. Badaniami objęto 115 chorych hospitalizowanych z powodu pierwszego zawału mięśnia serca, spośród których wyodrębniono dwie grupy. Grupa A obejmowała 64 chorych poddanych trwającej 27 dni stacjonarnej rehabilitacji II etapu w Kardiologicznym Szpitalu Uzdrowiskowym, rozpoczynanej bezpośrednio po leczeniu szpitalnym. Grupa B licząca 51 chorych stanowiła grupę kontrolną, która po zakończeniu leczenia szpitalnego pozostawała bez nadzorowanej rehabilitacji kardiologicznej. Obie grupy nie różniły się pod względem charakterystyki klinicznej jak i stosowanego leczenia. Wyjściowo stwierdzano jedynie niższą frakcję wyrzutową w grupie A (p=0,02). Protokół badań obejmował: elektrokardiograficzną próbę wysiłkową na cykloergometrze rowerowym, 24 - godzinne monitorowanie ekg metodą Holtera z analizą czasową zmienności rytmu serca oraz analizę cichego i bólowego niedokrwienia, badanie echokardiograficzne i oznaczenie profilu lipidowego. Elek},
 abstract={trokardiograficzną próbę wysiłkową oraz 24 - godzinne monitorowanie ekg wykonywano po zakończeniu rehabilitacji szpitalnej, a przed rozpoczęciem II etapu rehabilitacji i powtarzano po jego zakończeniu. Leki mogące mieć wpływ na zachowanie się odcinka ST w elektrokardiogramie i funkcję układu autonomicznego, wyłączywszy krótko działające nitraty podawane w razie potrzeby, odstawiano na 72 godziny przed powyższymi badaniami. Istotną poprawę tolerancji wysiłku stwierdzono po 27 - dniowej rehabilitacji; czas trwania próby wysiłkowej był dłuższy w grupie A niż w grupie kontrolnej ( 670,3 s vs 495,9 s, p=0,0001) i chorzy osiągali większe obciążenie (124,6 W vs 100,0 W, p=0,0001). Stwierdzono też istotne zmiany w spoczynkowej częstości akcji serca, która w przeciwieństwie do grupy kontrolnej zmniejszyła się po II etapie rehabilitacji. Również w monitorowaniu holterowskim stwierdzono zmniejszenie minimalnej częstości akcji serca w grupie rehabilitowanej. Porównując zaburzenia rytmu i przewodzenia w obrębie grup przed i po zakończeniu II etapu rehabilitacji nie stwierdzono istotnych różnic zarówno w zakresie liczby chorych z poszczególnymi formami zaburzeń rytmu, jak i częstości występowania analizowanych zaburzeń. Obie grupy były porównywalne w zakresie wyjściowych parametrów zmienności rytmu serca, choć były one nieco niższe w grupie A. Po zakończeniu II etapu rehab},
 abstract={ilitacji stwierdzono istotną poprawę (p=0, 001) wskaźników analizy czasowej HR.V (SDNN, SDANN, SDNNI, rMSSD, pNNS0) w grupie rehabilitowanej. W grupie kontrolnej w analogicznym okresie czasu SDNN i SDANN nie zmieniły się, natomiast stwierdzono istotne zmniejszenie wartości pozostałych wskaźników. Analiza cichego niedokrwienia w 24 - godzinnym zapisie ekg przed II etapem rehabilitacji wykazała istotnie większą liczbę epizodów i dłuższy czas ich trwania w grupie A. Po omawianym etapie rehabilitacji w grupie A nie stwierdzono istotnych zmian w częstości występowania i stopniu nasilenia cichego niedokrwienia. Wystąpiły natomiast korzystne zmiany w dobowym rozkładzie epizodów cichego niedokrwienia, polegające na zmniejszeniu odsetka epizodów w godzinach rannych. W grupie B w analogicznym okresie czasu stwierdzono zarówno znamienny wzrost liczby epizodów cichego niedokrwienia jak i czasu ich trwania. Częstość występowania cichego niedokrwienia w próbie wysiłkowej w grupie A nie zmieniła się po zakończeniu II etapu rehabilitacji, pomimo korzystnego wydłużenia czasu jej trwania. Analiza uzyskanych wyników pozwoliła na stwierdzenie istotnych korelacji pomiędzy czasem trwania elektrokardiograficznej próby wysiłkowej oraz osiągniętym obciążeniem, a analizowanymi parametrami zmienności rytmu serca. Podsumowując uzyskane wyniki stwierdzono, że u chorych po przebyciu pier},
 abstract={wszego zawału mięśnia serca stacjonarna rehabilitacja kardiologiczna rozpoczęta bezpośrednio po leczeniu szpitalnym powoduje poprawę tolerancji wysiłku i korzystne zmiany w układzie autonomicznym wyrażone poprzez poprawę wskaźników analizy czasowej zmienności rytmu serca. Zmiany w tolerancji wysiłku i zmienności rytmu serca są ze sobą skorelowane. Pod wpływem zastosowanego modelu rehabilitacji zachodzą korzystne zmiany w profilu dobowym cichego niedokrwienia, natomiast nie zmienia się jego częstość występowania i stopień nasilenia.},
 title={Zachowanie się zmienności rytmu i cichego niedokrwienia u chorych rehabilitowanych po zawale serca},
 type={Praca doktorska},
 keywords={brak},
}