@misc{Krośniak_Mirosław_Rola_2002,
 author={Krośniak, Mirosław},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2002},
 school={Wydział Farmaceutyczny},
 language={pol},
 abstract={Celem badań było przeanalizowanie wpłyv.'ll nowych, syntetycznych, kompleksowych związków wanadu (IV i V) zawierających ligand polipirydynowy cyklopentenowy na przebieg cukrzycy u szczurów. Do wstępnych badań wybrano cztery nowe kompleksy wanadu: Skrót zastosowany w Nazewnictwo IUPAC pracy M [VO(mal)z] F [VO(SO4)(phen)i] • 3H2O B [VO(bpy)z]SO4•2H2O H [VOClz(Hmcp )zH2O] V3 Na[VO(O2)2(bpy)] • 5H2O Związek M traktowano w tej pracy jako substancję odniesienia. Wszystkie nowe związki (F, B, H i V3) wykazywały niższą toksycznością ostrą niż związek M. We wstępnych badaniach, dwa z nich (B i V 3) charakteryzowały się działaniem hipoglikemizującym. W dalszych eksperymentach ze szczurami zdrowymi i diabetycznymi (STZ) oceniono wpływ tych dwóch związków na wskaźniki biochemiczne (glukoza, tolerancja glukozy, insulina, cholesterol, triglicerydy, mocznik, aktywność fosfatazy zasadowej, AlAT i AspAT) oraz na parametry morfometryczne tętniczek krezki i kłębuszków nerkowych. Oznaczono również parametry farmakokinetyczne wanadu u szczurów po podaniu związków B i V 3. Związek V 3 wykazywał najsilniejsze właściwości hipoglikemizujące a ponadto korzystnie obniżał aktywność fosfatazy alkalicznej i AIA T u szczurów cukrzycowych. Związki B i V 3 wykazały również działanie wazodylatac)jne w stosunku do tętniczek krezki. Efekt ten był silniejszy u zwierząt zdrowych niż u cukrzy},
 abstract={cowych. U szczurów diabetycznych stwierdzono poszerzenie kłębuszków nerkowych, spowodowane cukrzycą. Podanie związku B powodowało dalszy wzrost wymiarów tych kłębuszków. Związek V 3 działał przeciwnie, nieznacznie zmniejszając je. Oba związki (B i V 3) zarówno u szczurów zdrowych jak i diabetycznych powodowały wzrost proliferacji jąder przydanki naczyniowej oraz kłębuszków nerkowych. Badania farmakokinetyczne wykazały, że przebieg zmian stężenia wanadu we krwi szczurów (zarówno zdrowych jak i diabetycznych), którym podano badane związki (B lub V 3) można najlepiej opisać modelem trójkompartmentowym, z wchłanianiem zerowego rzędu. Biodostępność wanadu z organicznych związków kompleksowych (B i V 3) była wyższa, niż z nieorganicznego połączenia (VOS04). Dodatkowo cukrzyca zwiększała biodostępność tych dwóch kompleksów. Wykazano również, że wanad z VOS04 był lepiej wchłaniany z roztworów alkoholowych niż wodnych zaś najlepiej z wina odtworzonego. Ponadto przebadano zawartość wanadu w wybranych produktach spożywczych celem określenia ewentualnych źródeł tego mikropierwiastka w diecie ludzi. Okazało się, że zawartość wanadu była bardzo zróżnicowana i wahała się od mniej niż 1 μgil do ponad 400 μg/1. Zakres stężeń wanadu w wodach mineralnych wynosił od 0,5 do 4 μgil, w sokach i napojach owocowo-warzywnych od O, 7 do 86,3 μgil, w oliwie z oliwek od 12,5 do 180 μgil,},
 abstract={w piwach od 18,4 do 139,1 μg/1 oraz w winach od 4 do 447 μgil. Aby wykonać oznaczenia zawartości wanadu we krwi szczurów oraz w produktach spożywczych zoptymalizowano procedury analityczne oparte o metodę absorpcyjnej spektrometrii atomowej.},
 title={Rola wanadu w cukrzycy indukowanej u szczurów},
 type={Praca doktorska},
 keywords={brak},
}