@misc{Stanek_Beata_Ocena_2013,
 author={Stanek, Beata},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2013},
 school={Wydział Lekarski},
 language={pol},
 abstract={Niedrożność nozdrzy tylnych jest stanem patologicznym objawiającym się ostrą lub okresową niewydolnością oddechową. Jedynym sposobem leczenia niedrożności nozdrzy tylnych jest leczenie chirurgiczne, polegające na odtworzeniu ciągłości nozdrzy tylnych poprzez usuniecie przegrody. Mimo wprowadzania modyfikacji leczenia tej wady, wtórne zarastanie nozdrzy jest nadal problemem, z którym borykają się chirurdzy dziecięcy. Poszukiwane są czynniki odpowiedzialne za to powikłanie. Celem pracy była analiza wczesnych i odległych wyników leczenia niedrożności nozdrzy tylnych, ze szczególnym uwzględnieniem wieku dziecka w chwili operacji. Poddano analizie wpływ różnych czynników na wyniki leczenia: płeć dziecka, obecność wad towarzyszących, sposób usuwania przegrody, rodzaj niedrożności i czas utrzymywania drenu. Podjęto próbę wskazania optymalnego sposobu postępowania z dziećmi z niedrożnością nozdrzy tylnych. Badaniami objęto 85 dzieci z niedrożnością nozdrzy tylnych leczonych w latach 1995-2007 w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie. Populację tę podzielono na dwie grupy: noworodki leczone do 30 dnia życia oraz dzieci starsze, operowane powyżej 30 dnia życia. Kwalifikacja do zabiegu operacyjnego odbywała się na podstawie objawów klinicznych i badania fizykalnego. Objawy kliniczne związane były z niewydolnością oddechową i zaburzeniami w karmieniu. Badaniem fizykalnym - potwierdz},
 abstract={ającym istnienie przeszkody w drogach oddechowych była próba przeprowadzenia metalowej, zakrzywionej, ślepo zakończonej sondy przez nozdrza tylne. Przy podejrzeniu przegrody o typie kostnym wykonywano tomografię komputerową. W uzasadnionych przypadkach diagnostykę poszerzano celem zweryfikowania obecności dodatkowych wad wrodzonych. Wszystkie dzieci operowano bezzwłocznie po ustaleniu rozpoznania i ustabilizowaniu stanu ogólnego. Czas obserwacji obejmował okres od dnia pierwotnej operacji do dnia ostatniej kontroli ambulatoryjnej i wahał się od 4-15 lat. Operację wykonywano z dostępu przez nos u dzieci z przegrodami kostno-błoniastymi i błoniastymi. U dzieci z przegrodami kostnymi operację wykonywano z dostępu przez podniebienie. Każdorazowo zakładano dreny do nozdrzy tylnych. Nie stosowano antybiotyków. Stwierdzono, że obniżenie odsetka dzieci z wtórnym zarastaniem nozdrzy postępowało wraz z nabywaniem doświadczenia ośrodka, a nie było związane ze zmianą techniki operacyjnej oraz staranną pielęgnacją miejsca wprowadzenia drenów. Grupę, w której częściej nozdrza tylne ponownie zarastają stanowią dzieci operowane w okresie noworodkowym. Nie wykazano zależności pomiędzy pozostałymi analizowanymi czynnikami a ryzykiem restenozy. Na podstawie przeprowadzonych analiz zaproponowano sposób postępowania z dziećmi z niedrożnością nozdrzy tylnych.},
 title={Ocena chirurgicznego leczenia dzieci z niedrożnością nozdrzy tylnych},
 type={Praca doktorska},
 keywords={niedrożność nozdrzy tylnych},
}