@misc{Niedbał_Sylwia_Wpływ_2003,
 author={Niedbał, Sylwia},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2003},
 school={Wydział Lekarski},
 language={pol},
 abstract={Celem niniejszej pracy była ocena efektów klinicznych i metabolicznych leczenia otyłości w grupie pacjentek z mutacją genu receptora β2AR (Gln27Glu) i mutacją genu receptora β3AR (Trp64Arg) terapią skojarzoną tj. za pomocą diety niskokalorycznej (1000-1200 kcal/dobę) i wysiłku fizycznego. Do badań zakwalifikowano grupę 60 kobiet w wieku 45-67 lat z otyłością rodzinną. Cały cykl badań ukończyło 35 osób. Kryterium wykluczenia z badania stanowiły współistniejące schorzenia, tj.: cukrzyca, otyłość olbrzymia (BMI > 40 kg/m2), choroby układu krążenia, ciężkie nadciśnienie tętnicze, schorzenia narządowe, choroby nowotworowe. Po przebadaniu polimorfizmów w obrębie genów receptora β2AR i β3AR podzielono pacjentki na dwie grupy - ze względu na brak lub obecność zmutowanego allelu w obrębie interesujących genów. Następnie w każdej grupie wydzielono dwie podgrupy, gdzie zastosowano przez okres trzech miesięcy albo wyłącznie terapię dietę redukcyjną (1000-1200 kcal/dobę, n = 16) albo terapię skojarzoną identycznej diety połączonej z wysiłkiem fizycznym (n = 19). Dobór stopnia wysiłku fizycznego był uzależniony od VO2max, a zestawy ćwiczeń zostały opracowane indywidualnie. Dodatkową grupę kontrolną (n = 18) stanowili pacjencji szczupli (BMI < 25 kg/m2). Przed rozpoczęciem badania oraz po 3 miesiącach terapii wykonano następujące badania: badanie fizykalne, pomiar ciśnienia, wagi, wzrostu, wy},
 abstract={liczono wskaźniki BMI i WHR, zmierzono procentową zawartość tkanki tłuszczowej i beztłuszczowej masy ciała. Z badań biochemicznych w surowicy krwi żylnej pobranej na czczo i podczas DTTG i DTTL oznaczono stężenie glukozy, insuliny, TG, leptyny, WFT, frakcji lipidowych. W przeprowadzonych badaniach nie stwierdzono mutacji w obrębie genu receptora β3AR w badanej grupie kobiet z rodzinną otyłością. Mutacja w obrębie genu receptora β2AR występowała znamiennie częściej w populacji osób otyłych (częstość alleliczna X/Glu 0.55) w porównaniu do osób szczupłych (0.22). Nosiciele zmutowanego allelu w obrębie genu receptora β2AR charakteryzowali się wyższymi wartościami stężenia glukozy, TG i leptyny na czczo, a także wyższymi wartościami glikemii i insulinemii podczas DTTG i triglicerydami podczas DTTL. Terapia dietą redukcyjną była skuteczniejsza w grupie pacjentek nie posiadających zmutowanego allelu w obrębie genu receptora β2AR (zmniejszenie WHR, masy tłuszczowej, stężenia glukozy, insuliny i insulinemii podczas DTTG, korzystne zmiany w profilu lipidowym, zmniejszenie stężenia leptyny, TG, insuliny, WKT podczas DTTL). Natomiast odpowiedź na terapię diety redukcyjnej skojarzonej z wysiłkiem fizycznym była lepsza w grupie pacjentów z mutacją w obrębie genu receptora β2AR (zmniejszenie BMI i WHR, ilości tkanki tłuszczowej, korzystny wzrost masy beztłuszczowej, poprawa glikemii i insulin},
 abstract={emii na czczo i podczas DTTG, korzystne zmiany w profilu lipidowym oraz zmniejszenie stężenia TG, insuliny i leptyny podczas DTTL).},
 title={Wpływ aktywności fizycznej i diety na insulinooporność u otyłych pacjentów z mutacją genów receptora beta2-adrenergicznego i beta3-adrenergicznego},
 type={Praca doktorska},
 keywords={dieta niskokaloryczna, insulinooporność, mutacja genu, otyłość, receptor beta-adrenergiczny, wysiłek fizyczny},
}