@misc{Moskal_Paweł_Jerzy_Rola_2020,
 author={Moskal, Paweł Jerzy},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2020},
 school={Rada Dyscypliny Nauki medyczne},
 language={pol; eng},
 abstract={Nieprawidłowe drogi dodatkowe łączące przedsionki i komory serca są przyczyną obserwowanej w elektrokardiogramie (EKG) preekscytacji — charakterystycznej cechy zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW). Celem pracy doktorskiej było określenie roli EKG jako narzędzia diagnostycznego w WPW. Badania miały charakter retrospektywnej analizy zabiegów ablacji dróg dodatkowych. Potwierdzono znaczenie elektrokardiograficznego parametru najkrótszego preekscytowanego odstępu RR oraz indukowalności arytmii podczas badania elektrofizjologicznego w wykrywaniu pacjentów z grupy wysokiego ryzyka migotania komór lub złośliwej arytmii nadkomorowej. Z uwagi na ich niewystarczającą wartość predykcyjną próg decyzyjny dla ablacji drogi dodatkowej powinien być niski. Stwierdzono zależność precyzji elektrokardiograficznych algorytmów lokalizujących drogę dodatkową (Xie, d’Avila, Iturralde i Taguchi) od nasilenia cech preekscytacji w EKG. Algorytm Pambruna dla EKG z maksymalną preekscytacją, był najprecyzyjniejszy ze wszystkich algorytmów. Ponadto wykazano, że w zapisie EKG preekscytowanego częstoskurczu nadkomorowego obecna jest wystarczająca liczba cech pozwalających na zróżnicowanie go z częstoskurczem komorowym. Algorytm VT score oraz algorytm Steurera, a także wybrane pojedyncze kryteria EKG nie powodują nadrozpoznawania częstoskurczu komorowego w populacji pacjentów z preekscytacją.},
 title={Rola elektrokardiogramu jako narzędzia diagnostycznego w zespole Wolffa-Parkinsona-White'a},
 type={Praca doktorska},
 keywords={elektrokardiogram, WPW, algorytmy, preekscytacja, droga dodatkowa},
}