@misc{Olczykowska-Siara_Elżbieta_Leczenie_2004,
 author={Olczykowska-Siara, Elżbieta},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2004},
 school={Wydział Lekarski},
 language={pol},
 abstract={Przedmiotem analizy była grupa 84 dzieci z izolowaną postacią ZZA (63 chłopców i 21 dziewczynek) w wieku od 1,2 do 208 miesięcy (x = 83, 9 mies.; +/- 69,9 mies.), leczonych w okresie od 01.01.1988 do 31.12.1999. Pacjentów podzielono a dwie grupy zależnie od rodzaju pierwszej interwencji. Do grupy I zaliczono 40 dzieci (8 niemowląt i 32 starszych) w wieku od 1,4 do 184 mies. (x = 93,2), leczonych metodą PBZA; do grupy II - 44 dzieci (20 niemowląt i 24 starszych) w wieku od 1,2 do 208 mies. (x = 75,4), poddanych operacji walwulotomii zastawki aorty (WZA). W grupie I (PBZA) lepszy efekt bezpośredni uzyskano u niemowląt (obniżenie gradientu o 63,5% w stosunku do wartości wyjściowej) niż u dzieci starszych (obniżenie gradientu o 48,0%), stwierdzona różnica była na granicy istotności statystycznej (p = 0,073). W grupie II (WZA) efekt leczenia niemowląt i dzieci starszych był podobny (obniżenie gradientu odpowiednio o 54,1% i o 57,7%) (p = 0,540). Nie stwierdzono istotnej różnicy w redukcji gradientu ciśnienia przez ZZA u dzieci starszych w obu grupach ( = 0,326), chociaż odsetkowy spadek gradientu u dzieci operowanych był wyższy (57,7% vs 48,0%). U 7 pacjentów (tj. u 17,5%) poddanych PBZA nie uzyskano spadku gradientu ciśnienia przez zastawkę, co wymagało walwulotomii operacyjnej w okresie do 10 dni od plastyki. Po leczeniu, niezależnie od metody, stwierdzono wzrost liczby pacjentów},
 abstract={z łagodną (<- II°) niedomykalnością zastawki aortalnej (z 20% do 67,5% dzieci z gr. I i z 27,3% do 80,4% dzieci z gr. II) oraz pojawienie się niedomykalności III°, którą rozpoznano odpowiednio u 3 (7,5%) dzieci z grupy I i u jednego (2,7%) dziecka z grupy II. Stwierdzono znamiennie krótszy czas hospitalizacji dzieci poddanych PBZA w porównaniu z leczonymi operacyjnie. Średni okres obserwacji ogółu pacjentów wynosił od 42 do 149 mies. (x = 81,4). Pojawienie się istotnej niedomykalności zastawki aortalnej (>- III°) w odległym okresie dotyczyło 7 (21,9%) pacjentów z grupy I oraz 10 (20,9%) z grupy II. Wartość średnia maksymalnego gradientu ciśnienia skurczowego u dzieci w grupie I wynosiła 50,9 mmHg, a grupie II - 35,8 mmHg (p = 0,002). Spośród 32 dzieci poddanych uprzednio PBZA i 48 WZA, kolejnego etapu leczenia wymagało 8 (25%) pacjentów z I grupy i 7 (14,6%) z grupy II. Średni okres od pierwszego zabiegu do ponownej interwencji w grupie I wynosił 7 lat, w grupie II - 8,5 roku. Różnica ta nie była znamienna (p = 0,13). U jednego dziecka po PBZA wykonano zabieg walwulotomii, u pozostałych konieczna była operacja wymiany zastawki. Z obserwacji własnej wynika, że u niemowląt bezpośredni efekt leczenia był porównywalny, zaś u dzieci starszych lepszy efekt stwierdzono po walwulotomii chirurgicznej. Stwierdzono ponadto, że ZZA ma charakter progresywny i w okresie późniejszym wymaga zw},
 abstract={ykle ponownej interwencji, której czas i częstość nie zależy od wyjściowej metody leczenia.},
 title={Leczenie chirurgiczne a balonowa plastyka zastawkowego zwężenia aorty u dzieci},
 type={Praca doktorska},
 keywords={brak},
}