@misc{Bartuś_Magdalena_Badania_2007,
 author={Bartuś, Magdalena},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2007},
 school={Wydział Lekarski},
 language={pol},
 abstract={Głównym celem tej pracy było scharakteryzowanie śródbłonkowego działania MNA+ w zwierzęcych modelach dysfunkcji śródbłonka. Do badań in vivo uŜyłam dwóch modeli obrazujących dysfunkcję śródbłonka: model cukrzycy i hipertruglicerydemii u szczurów. Ponadto zbadano działanie MNA+ in vitro w modelu uszkodzenia śródbłonka przez pyrogallol w izolowanej aorcie szczura (upośledzenie aktywności naczyniorozszerzającej NO) i w modelu uszkodzenia śródbłonka przez nadtlenek wodoru w linii komórek śródbłonka EA. hy926 (uwolnienie LDH). W cukrzycy i hipertriglicerydemii podawanie MNA+ (100 mg/kg per. os.) podnosiło poziom endogennego MNA+ i jego metabolitów w osoczu oraz przeciwdziałało rozwojowi dysfunkcji śródbłonka (upośledzenie zaleŜnego od NO rozkurczu aorty wywołanego przez acetylocholinę i histaminę). W cukrzycy terapia MNA+ nie odwracała upośledzenia wytwarzania PGI2 przez ścianę aorty, choć znosiła kompensacyjny wzrost stęŜenia 6-keto-PGF1a w osoczu. W hipertriglicerydemii natomiast podawanie MNA+ zdawało się nasilać wytwarzanie PGI2. Zarówno w cukrzycy jak i w hipertriglicerydemii działanie śródbłonkowe MNA+ było niezaleŜne od jego wpływu na parametry biochemiczne. W badaniach in vitro MNA+ w niewielkim stopniu chronił przed uszkodzeniem śródbłonka zarówno w modelu uszkodzenia śródbłonka przez pyrogallol i w modelu uszkodzenia śródbłonka przez nadtlenek wodoru.},
 title={Badania nad mechanizmem działania 1-metylo-nikotynamidu (MNA+) w doświadczalnych modelach dysfunkcji śródbłonka},
 type={Praca doktorska},
 keywords={1-metylonikotynamid, hipertriglicerydemia, cukrzyca, prostacyklina, tlenek azotu},
}