Search for: [Abstract = "odchyleniem standardowym nie przekroczyła 60 punktów a różnica z grupą pacjentów lekoopornych była istotna statystycznie zarówno dla lęku jako stanu jak i cechy. Istotnie wyższe wyniki w inwentarzu STAI wiązały się z niesatysfakcjonującą odpowiedzią na leczenie farmakologiczne. W ocenie spektrum dwubiegunowości wykazano różnicę istotną statystycznie pomiędzy grupami pacjentów lekoopornych i nielekoopornych. Więcej osób otrzymało dodatni wynik w Kwestionariusz zaburzeń nastroju w grupie pacjentów nielekoopornych co nie potwierdziło wcześniejszej hipotezy mówiącej o związku lekooporności z nierozpoznanymi cechami dwubiegunowości.W szczegółowej analizie nasilenia stresu w okresie 12 miesięcy poprzedzających depresję znaleziono różnice na granicy istotności statystycznej odpowiadające związkowi lekooporności z nasileniem wydarzeń stresowych. Różnice występowały we wszystkich grupach w zależności od wprowadzonego punktowego podziału na kategorie ryzyka. Grupa pacjentów lekoopornych częściej doświadczała stresu oznacznym i poważnym nasileniu. Grupa pacjentów depresyjnych, ale pozytywnie reagujących na leczenie częściej niż pozostałe 2 grupy raportowała poziom stresu o średnim nasileniu. Natomiast w grupie kontrolnej największy odsetek osób raportował stres na poziomie niskim. W wynikach otrzymanych w badaniu relacji z rodzicami kwestionariuszem PBI stwierdzono, iż najczęściej tworzoną relacją z matką we wszystkich grupach był rodzaj więzi opisanej jako „kontrola bez uczucia”. W obydwóch grupach depresyjnych dotyczyła ponad 60% badanych osób natomiast w grupie kontrolnej ponad 40%. W zakresie relacji z ojcem i tworzonej z nim więzi, wyniki były podobne aczkolwiek w grupach depresyjnych relację z ojcem jako „kontrolę bezuczucia” opisało mniej, bo połowa badanych. W zakresie tych parametrów nie stwierdzono by rodzaj tworzonej w dzieciństwie więzi z rodzicami miał wpływ na późniejszą lekooporność w trakcie leczenia depresji. W obszarze różnych aspektów funkcjonowania rodziny i w rodzinie, wyniki otrzymane w prezentowanej pracy doktorskiej świadczą o pewnym dyskomforcie, jaki niesie za sobą funkcjonowanie rodziny z osobą chorą na depresję. Nie ma istotnych różnic w tym czy depresja przebiega przewlekle czy też jest epizodyczna, które wpływałyby na efektywność farmakoterapii. Z otrzymanych różnic statystycznych z grupą kontrolną możemy jedynie przypuszczać, iż częściej dyskomfort dotyczy, wbrew pozorom, grupy pacjentów pozytywnie reagujących na leczenie. Wydaje się, że jest to związane z lepszą adaptacją rodzin lekoopornych do stanu dłużej trwającego zaburzenia i uruchamianiu mechanizmów adaptacyjnych. Otrzymane dane po przeprowadzeniu badania temperamentu w obserwowanych grupach wskazują na istnienie specyficznej dla pacjentów, u których leczenie farmakologiczne nie przynosi oczekiwanych rezultatów struktury poszczególnych cech temperamentu. W grupie lekoopornej 75% badanych znalazło się w populacji cechującej się najwyższą Reaktywnością emocjonalną, najniższą Wytrzymałością, Żwawością i Aktywnością. Ten wzór cech temperamentalnych osoby z tendencją do słabszej odpowiedzi na leczenie wyczerpuje częściowo"]

Number of results: 0