Search for: [Abstract = "Zastosowanie jodu radioaktywnego jest uznane powszechnie za bezpieczną i skuteczną metodę leczenia nadczynności tarczycy w przebiegu choroby Graves\- Basedowa. Pomimo, że stosowanie jodu radioaktywnego w leczeniu chorób tarczycy sięga lat czterdziestych XX wieku, nadal nie ma ustalonego jednoznacznego algorytmu doboru terapeutycznej aktywności 131\-I. Obecnie stosuje się dwie metody określania aktywności terapeutycznej 131\-I\: wyliczenia potrzebnej aktywności ze wzoru z uwzględnieniem objętości gruczołu i oszacowanej jodochwytności tkanki tarczycowej oraz metodę podawania ustalonych standardowych aktywności izotopu.Celem pracy była ocena skuteczności terapii radiojodem u pacjentów z nadczynnością tarczycy w przebiegu choroby Graves\- Basedowa \(MGB\) oraz analiza czynników wpływających na skuteczność terapii.Badaną grupę stanowiły 362 osoby z MGB \(80.9% kobiet, 19.1% mężczyzn\) leczone w latach 2006 \-2010 w Ośrodku Medycyny Nuklearnej Oddziału Klinicznego Kliniki Endokrynologii SU w Krakowie. Rozpoznanie nadczynności tarczycy w przebiegu MGB zostało postawione w na podstawie obrazu klinicznego, wyników badań laboratoryjnych, USG tarczycy i wyniku badania scyntygrafii tarczycy. Mediana wieku badanych osób wynosiła 53 lata \(min – 14 lat\; max – 85 lat\). Objętość tarczycy w grupie mężczyzn \(30 ml \[18.95\-52.75\]\) była istotnie statystycznie większa niż w grupie kobiet\(24 ml \[16.1\- 37\]\)\(p=0,006\). Zmiany ogniskowe w miąższu tarczycy stwierdzono u 164 pacjentów \(84% kobiet i 16 % mężczyzn\).W badanej grupie dla 85.4% było to pierwsze podanie radiojodu, 6,1% pacjentów była leczona przy pierwszym epizodzie nadczynności tarczycy, 48,1% chorych otrzymało radiojod przy pierwszym nawrocie choroby, a 45,8% było leczonych przy drugim bądź kolejnym nawrocie nadczynności tarczycy. Chorzy otrzymywali aktywność terapeutyczną 131\-I w następujących przedziałach\: do 555 MBq 131\-I, pomiędzy 555 a 800 MBq 131\-I i powyżej 800 MBq 131\-I. Przy doborze dawki terapeutycznej pod uwagę brano stan kliniczny chorego, zakładane cele leczenia, objętość tarczycy ocenioną w badaniu USG oraz jodochwytność tarczycy. Analizę skuteczności leczenia 131\-I przeprowadzono w następujących podgrupach pacjentów\: w zależności od płci, w zależności od obecności lub braku zmian ogniskowych w miąższu tarczycy, w zależności od zastosowanej dawki 131\-I oraz w podgrupie pacjentów z orbitopatią tarczycową. Skuteczność leczenia definiowaną jako uzyskanie przez pacjenta trwałej eutyreozy lub hipotyreozy wymagającej włączenia L\-tyroksyny stwierdzono u 72 % pacjentów po 6. miesiącach od podania terapeutycznej dawki 131\-I.Oceniając skuteczność leczenia w grupach podzielonych w zależności od płci odnotowano skuteczność terapii po 6. miesiącach u 73% kobiet i 66,7% mężczyzn. W grupie chorych poddanych leczeniu najniższą aktywnością 131\-I \(< 555 MBq\) 76% pacjentów uznano za skutecznie wyleczonych po 6. miesiącach terapii, natomiast w grupie chorych poddanych leczeniu średnią aktywnością 131\-I \(555 do 800 MBq\) 68,5%."]

Number of results: 0