Search for: [Abstract = "Wprowadzenie\: Rozwój innowacyjnych systemów doprowadził do powstania w latach 70 – tych materiałów szkło polialkenowych, czyli tzw. cementów glasjonomerowych. Konwencjonalne, chemoutwardzalne cementy glasjonomerowe składają się z proszku, który jest zdejonizowanym szkłem zawierającym fluor i płynu. W następnych latach nastąpiła modyfikacja konwencjonalnych cementów chemoutwardzalnych i poprzez dodanie żywicy uzyskano cementy glasjonomerowe światłoutwardzalne. Cechują się one lepszymi właściwościami fizycznymi – są twardsze i odporniejsze na ścieranie, a przede wszystkim nie są wrażliwe na wodę. Dalsze ulepszanie materiałów wypełniających doprowadziło do powstania jednoskładnikowych, światłoutwardzalnych materiałów uwalniających fluor tzw. kompomerów. Najważniejszą zaletą wszystkich tych materiałów wypełniających jest zdolność uwalniania fluoru do środowiska zewnętrznego. Fluor jest jednym z najaktywniejszych chemicznie pierwiastków. Pobierany jest przez organizm ludzki głównie drogą pokarmową lub z wdychanym powietrzem. Fluor związany jest ze strukturą tkanki podporowej twardych tkanek zębów, skóry i włosów. Fluorki stanowią naturalny składnik śliny \(0,4 – 2,6 μmol\/l\). W stomatologii stosując związki fluoru wykorzystuje się ich stwierdzone działanie przeciwpróchnicowe. Ze złożonego mechanizmu działania fluoru na twarde tkanki zęba najistotniejsze to\: redukcja rozpus"]

Number of results: 1