Search for: [Abstract = "Celem niniejszej pracy była ocena zaburzeń gospodarki magnezowej u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek leczonych nerkozastępczo za pomocą hemodializ lub ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. W szczególności przedmiotem badań były następujące zagadnienia\: · Porównanie stężeń magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego przed i po hemodializie u pacjentów hemodializowanych. · Ocena stężeń magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego u pacjentów leczonych nerkozastępczo za pomocą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. · Porównanie wpływu leczenie nerkozastępczego na wielkości stężenia magnezu całkowitego i stężenia magnezu zjonizowanego, u pacjentów leczonych za pomocą hemodializ i za pomocą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. · Poszukiwanie związków pomiędzy stężeniami magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego, a parametrami wydajności procesu dializy i innymi parametrami laboratoryjnymi. · Porównanie wartości stężenia magnezu zjonizowanego zmierzonego w pH otoczenia oraz wartości stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH fizjologicznego 7,4 uzyskane w tych samych próbkach badanych. Badania stężenia magnezu zjonizowanego zostały wykonane za pomocą magnezoczułej elektrody jonoselektywnej \(Aparat Microlyte 6 firmy KONE\), a pozostałe badania laboratoryjne za pomocą metod, które obecnie są rutynowo wykorzystywane w laboratoriach diagnostyki medycznej. Badania laboratoryjne wykorzystane w niniejszej pracy zostały przeprowadzone w Zakładzie Diagnostyki Katedry Biochemii Klinicznej Collegium Medium Uniwersytetu Jagiellońskiego. Badania wykonano w okresie siedmiomiesięcznej obserwacji w dwóch grupach pacjentów Kliniki Nefrologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie leczonych nerkozastępczo z powodu schyłkowej niewydolności nerek\: · W grupie pacjentów hemodializowanych \(172 osoby\). · W grupie pacjentów dializowanych otrzewnowo metodą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej \(61 osób\). Po analizie wyników uzyskanych w ramach niniejszego projektu wyciągnięto następujące wnioski\: · Stężenia magnezu całkowitego i magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 w surowicy krwi, wykazały niewielką hipermagnezemię, zarówno u pacjentów hemodializowanych, jak i dializowanych otrzewnowo. · Zmiany wartości stężenia magnezu całkowitego, stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 oraz frakcji magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 zachodzące w surowicy pacjentów podczas zabiegu hemodializy są znamienne statystycznie, ale nieistotne klinicznie. · Pomimo, że całkowite stężenie magnezu w surowicy pacjentów dializowanych otrzewnowo jest niewiele wyższe od wartości spotykanych u osób zdrowych \(1,24 ± 0,23 mmol\/L\), to stężenie magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 \(1,18 ± 0,33 mmol\/L\) znacznie przekracza zakres wartości referencyjnych. Podobnie wyliczane wartości frakcji magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 znacznie przewyższają wartości referencyjne \(94,46 ± 5,11%\). Praktycznie blisko 100% magnezu we krwi pacjentów dializowanych otrzewnowo występuje w postaci zjonizowanej, co stanowi ogromną różnicę w porównaniu do grupy pacjentów hemodializowanych, u których zarówno stężenie magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4, jak i frakcja magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 niewiele przekraczają wartości referencyjne. · Wartości stężenia magnezu całkowitego, stężenia magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4 oraz frakcji magnezu zjonizowanego skorygowanego do pH 7,4, zarówno u pacjentów hemodializowanych, jak i dializowanych otrzewnowo, są stabilne w kilkumiesięcznym okresie obserwacji, gdy stosuje się stały rodzaj farmakoterapii i schemat dializoterapii. Wartości stężeń parametrów gospodarki magnezowej nie są zależne od płci, czasu trwania leczenia nerkozastępczego i przyczyny niewydolności nerek oraz parametrów służących do oceny wydajności dializy."]

Number of results: 0