Search for: [Abstract = "Biofilm utworzony w czasie hemodializy \(HD\) na powierzchni błony dializatora nie jest całkowicie usuwany przez środki reutylizujące, co ogranicza w trakcie kolejnych HD dyfuzję głównie związków o większej masie cząsteczkowej. Celem pracy było porównanie nanostruktury błon dializacyjnych kuprofanowych \(KUP\) i polisulfonowych \(PS\) z oceną jej zmian w zależności od liczby reutylizacji oraz ocena wpływu reutylizacji na klirens rzeczywisty \(KD\) KUP i PS toksyn nisko\- i średnio\-cząsteczkowych \(mocznika, kreatyniny, kw. moczowego i kw. foliowego\). Oceny biozgodności nowych i reutylizowanych PS i KUP dokonano mierząc stężenia IL\-6, TNFα w surowicy chorych. W mikroskopie sił atomowych \(AFM\) wyliczono szorstkość powierzchni błon, natomiast ze zmian stężeń toksyn \- KD dializatora dla nowych filtrów oraz po 1, 2, 3, 4 i 5 dla KUP i 1, 3, 5, 7 i 10 dla PS \- reutylizacjach. Wnioski\: Szorstkość pow. wewnętrznej i zewnętrznej błon \(średni RMS\) uwidacznia asymetryczną nanostrukturę PS i symetryczną KUP. Reutylizacja dializatorów kw. nadoctowym nie wpływa na nanostrukturę ich powierzchni. KD toksyn niskocząsteczkowych nie uległ zmianie. KD kw. foliowego \- świadczy, że największa liczba reutylizacji KUP \- to 3, natomiast PS \- 7. Reutylizacja badanych dializatorów kw. nadoctowym nie poprawia ich biozgodności. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy szorstkością pow. badanych błon a ich biozgodnością."]
