Search for: [Abstract = "s”\) i wartościach podstawowych \(gorąco\-zimno, suchość\-wilgotność\), aż do fizjologii i patologii humoralnej Hipokratesa i Galena z Pergamonu, bylica zwyczajna uzyskiwała kolejne wskazania terapeutyczne, \(m.in. skuteczność w leczeniu dolegliwości gastrycznych z powodu zimna \[wewnętrznego – w rozumieniu medycyny holistycznej\]\). Po zmierzchu kultury antycznej, prozdrowotne działanie bylicy zwyczajnej znalazło uznanie również w średniowieczu i roślina ta była dalej stosowana w chorobach kobiecych i dolegliwościach żołądkowych. Odkrycie druku utrwaliło miejsce Artemisia vulgaris w zielnikach i herbarzach. Trzon przedstawianej dysertacji stanowi analiza niemieckojęzycznych sztandarowych \(i niekiedy przełomowych\) źródeł z zakresu historii ziołolecznictwa. Dwie epoki \- renesans i czasy współczesne, w ramach analizy porównawczej, przedstawiono również na podstawie odpowiednich źródeł polskich. W okresie rozkwitu medycyny holistycznej w Europie, od XV do XVIII wieku, podstawowymi wskazaniami do leczenia bylicą zwyczajną były, obok dolegliwości kobiecych, kłopoty zdrowotne z powodu zimna i wilgotności w dwóch obiegach funkcyjnych \(czynnościowych\)\: śledziony i wątroby \(orbis lienalis \/ orbis hepaticus\). Te oraz inne holistyczne pojęcia, zaczęły zanikać w epoce oświecenia, będąc konsekwentnie zastępowane materialistycznym słownictwem rodzącej się medycyny opartej na faktach \(EBM\). Nieste"]

Number of results: 1